• PATRONAT MEDIALNY • Uwięziona między dwoma światami [ALICJA WLAZŁO – „MROK”]

Autor: Alicja Wlazło

Tytuł: Mrok

Seria/Cykl: Zaprzysiężeni

Tom: I

Gatunek: fantastyka, fantastyka polska

Wydawnictwo: Inanna

Ilość stron: 352

Nadchodzi mrok i nikt się przed nim nie ukryje!

Laureen miała wszystko, czego tylko mogła zapragnąć: kochającą rodzinę, wymarzoną pracę i wspaniałą przyszłość. Miała, do chwili, kiedy w jej życiu pojawił się tajemniczy Sigarr. W mgnieniu oka otaczający ją perfekcyjnie uporządkowany świat wypełnił chaos.

Potępieni i Zaprzysiężeni toczą od tysiącleci brutalną wojnę. Laureen ma w niej do odegrania kluczową rolę, ale musi stanąć do walki o wszystko co kocha.

Czy znajdzie w sobie dość odwagi?

[Opis wydawcy]

Mrok czaił się wszędzie. Wykorzystywał każdy cień i niecierpliwie wyczekiwał momentu pełnego ujawnienia się. Nerwowo rozczapierzał pazury, łagodnie naznaczając każdą stronę swoją aurą. Zanim jednak uwolnił całe pokłady przerażającej do szpiku kości energii, musiał ustąpić miejsca rzeczywistości. Rzeczywistości, od której aż biło jasnością. Trudno się temu dziwić, kiedy ta – choć gdzieniegdzie przeplatana słabymi odcieniami szarości – była związana z pozytywnymi wrażeniami. Nie dało się jednak nie zauważyć, że również ona wydawała słabą woń szaleństwa.

DOCENIAJ TO, CO MASZ, BO NIGDY NIE WIESZ, KIEDY MOŻESZ TO STRACIĆ

Życie Laureen wypełniało multum wrażeń, gdzie wystarczył dosłownie moment, aby przewrotny los pozbawił ją tego, co było dla niej wszystkim. Od tamtej chwili uderzał we mnie przepełniający bohaterkę smutek. Jej bolesna strata stała się również moją. Jednakże na tym okrutnym etapie pojawiła się iskierka nadziei. Niosła ze sobą sporą inną odmianę mroku, która wyzwoliła fabułę z letargu. Udzieliła zgody na wrzucenie kolejnego biegu, dzięki czemu każdy kolejny książkowy zakręt stanowił nie lada zagadkę. Również sfera fantastyczna, choć już wcześniej słabo wyczuwalna, zyskała szansę ukazania swojej majestatyczności, tworząc z przyprawiającą o szybsze bicie serca wartką akcją spójną całość. Niczym Laureen ciągnęło mnie do wbijających w jej życie z impetem Zaprzysiężonych. Pragnęłam poznać ich jak najlepiej, mogąc całkowicie zrozumieć ich system działania. I może było mi dane poznać parę ich twarzy, to jednak wiele spraw zostało przykrytych zaklęciami uniemożliwiającymi poznać całą prawdę. Niekiedy stąpałam we mgle, otoczona mrocznymi sekretami, lecz nie bałam się brnąć w te niebezpieczne rejony. Im głębiej w nie wchodziłam, tym coraz mniej dostrzegałam, że… uzależniam się od tej książki!

Nie da się również ukryć, iż „Mrok” to nie tylko nadnaturalne nuty, przeplatające się między zwyczajnymi zdarzeniami. Fani mocniejszych doznań również otrzymali niemałą dawkę elektryzującego romantyzmu oraz parę pikantnych scen, które nie są na tyle napastliwe i obrzydliwe, by chcieć złożyć zawiadomienie o gwałcie na naszą wyobraźnię. W tym wydaniu są one nieco dopracowane, przez co wyobrażenia o napalonej nastolatce tworzącej na pewnym portalu pisarskim odchodzą w zapomnienie. Alicja Wlazło wyrzeźbiła je, ukazują one lepsze kształty, jednak – moim zdaniem – można jeszcze w nich znaleźć coś, co nieco wadzi. Chyba że tylko ja mam wiecznie jakieś „ale” w tej kwestii...

ROZDWOJENIE JAŹNI? NIE CHCĘ NIC MÓWIĆ, ALE CHYBA KAŻDA KOBIETA PRZEZ COŚ TAKIEGO PRZECHODZI...

Już przy recenzji pierwszego wydania „Mroku” uznałam Laureen za matkę-kwokę i… zdania nie zmieniłam. Podporządkowana rodzinie, zapatrzona w nią jak w obrazek, bez wahania spełniała najmniejsze zachcianki domowników, wbrew własnemu szczęściu. To, o co poprosili, było dla niej święte i nie spoczęła, póki tego nie spełniła. I raz jeszcze ciężko mi to przechodzi przez gardło – palce – ale dopiero okrutna tragedia sprawiła, że Laureen mogła poczuć się sobą. Odnaleźć własne „ja” i korzystać z tego, ile wlezie. Zanim jednak wyszła ze skorupy, mogła liczyć na wsparcie przyjaciółki, Tessy. Kobieta nie wzbudziła mojej sympatii, jej zachowanie działało mi na nerwy, ale nie można nie zauważyć, iż wspierała ją i opiekowała się nią w najtrudniejszych momentach. Tylko czy aby na pewno robiła to całkowicie bezinteresownie? Inaczej sprawy miały się z Sigarrem. Ten tajemniczy, uwielbiający milczeć mężczyzna może próbował udawać, że nie martwi go stan psychiczny Laureen, to z czasem na tyle się do niej przywiązał, iż w razie niebezpieczeństwa był gotowy poświęcić dla niej wszystko – nawet własne życie! Nie ma co, ten Zaprzysiężony wzbudzał zainteresowanie. Jego mroczna aura działała jak magnes, przez co nie dziwię się, że sama główna bohaterka uwielbiała przebywać w jego towarzystwie. I czasami dobrze, iż ten był w pobliżu, gdyż kobieta uwielbiała pakować się w tarapaty, przy których nieraz głośno wzdychałam. I niech ktoś mi powie, że wiek określa naszą dojrzałość...

Żeby tradycji stało się zadość, ponownie zwrócę swe oczy ku innym bohaterom. Swój mały wywód rozpocznę od Ladysława, który dał mi się poznać jako bezkompromisowy, uparcie dążący do celu mężczyzna. Dowódca Zaprzysiężonych niejednokrotnie udowadniał, że stoi ponad wszystkimi, czym nie wkupywał się w niczyje łaski. Rozumiałam, że sprawuje ważną funkcję i należał mu się szacunek, tylko czy postępując w ten sposób na niego zasługiwał? Inaczej było z Nancy. Otwarta na ludzi wesoła kobieta, dla której niesienie wiedzy stało się priorytetem. Uprzejma, chętnie niosąca pomoc bliźniemu – Ladysław powinien pobrać u niej parę lekcji. Silimir… ten przesiąknięty wiedzą mężczyzna nie dał się za dobrze poznać, jednak wyczuwałam od niego ogromne pokłady mocy, które zapewne dadzą o sobie znać w kolejnych tomach, a wtedy nie tylko go polubię, ale również bezgranicznie pokocham!

Poprzednim razem Alicja Wlazło umożliwiła czytelnikom zobaczenie, jak wraz z postępującą fabułą zmieniał się jej styl pisania. Choć wyglądało to interesująco, to jednak przeskoki jakościowe dawały o sobie znać, przez co odbiór historii nie zawsze był znakomity. Tym razem wszystko zostało wyrównane, dzięki czemu można płynąć przez tekst bez potykania się o niedopracowane fragmenty. Od początku do końca wtapia się w ten wyimaginowany świat, czując na plecach oddech mrocznej materii szykującej się do skoku. Za to można chcieć pstryknąć panią Wlazło w nos za jej skrupulatność. Alicja ma to do siebie, że dba o najdrobniejsze szczegóły, jednak czy kolor samochodu, czy kanapy odgrywa aż tak kluczową rolę? Nie sądzę. Lecz nie można zapominać o najważniejszym. Autorka, poprzez historię Laureen, pokazała, iż nawet największa życiowa tragedia nie powinna zamykać nam furtki do wspaniałej przyszłości. Można przeżyć żałobę, ale ona też musi kiedyś się zakończyć, ustępując miejsca jasnym barwom naszej egzystencji. Warto chwycić pomocną dłoń innych i podnieść się z kolan. Inaczej pochłonie nas ciemność, która nie prowadzi do niczego dobrego.

„Mrok” ma przepiękną okładkę, nieprawdaż? Wyrazista, od razu skupia uwagę, a w połączeniu z opisem jeszcze bardziej zachęca do lektury. Zasiada się do czytania, delektuje tekstem, a tu nagle… błąd. Jeden? Można wybaczyć i iść dalej. Drugi? W porządku… Trzeci? Nie powiem, zaskoczyło mnie to, że w tej książce można znaleźć smaczki typu „przecinek-spacja-przecinek”, „przecinek-spacja-kropka” czy „przewrócony dwukropek”, co zapewne było pozostałością po wniesionych przez autorkę poprawkach, ale czy to nie powinno… zniknąć? Także zdarzały się nadprogramowe, zjedzone czy też przekręcone literki, gdzie z czasem obawiałam się, że przestanę skupiać się na treści, byle tylko wynajdywać kolejne niespodzianki. A kiedy jeszcze doda się do tego węższe marginesy, drobniejszą czcionkę oraz mniejsze odległości między wersami – nie było lekko. Nawet mając na nosie okulary, strasznie mi się męczyły oczy… A najgorsze jest to, że później za takie potknięcia wielu czytelników atakuje autora, co jest bardzo przykre...

Podsumowując. „Mrok” Alicji Wlazło to przesiąknięta bólem, cierpieniem, wieloma sekretami oraz nieosiągalną dla wielu magią historia, która może nie przypaść do gustu tym, którzy oczekują czegoś lekkiego. Aby sięgnąć po tę książkę, trzeba przygotować się na przejęcie ogromnej dawki sprzecznych emocji, gdzie trzeba trzymać rękę na klatce piersiowej z obawy, że serce może z niej wyskoczyć. Po fenomenalnym zakończeniu aż nie mogę doczekać się „Iskry”!

MOJA OCENA:

★★★★★★★☆☆☆

DEMONICZNA STREFA CYTATÓW:

Obok nas wylądował kos i chwycił kawałek bułki, który musiał upaść na ziemię, po czym odleciał. Szkoda, że nie zabrał mnie ze sobą.

Szczęście tworzą krótkie momenty, niezależnie od całokształtu sytuacji.

[…] czyż można nazwać głupstwem chęć ratowania rodziny, a głupim gotowego oddać za bliskich życie?

Nie ma istot słabych. Są tylko zagubione, które nie miały szczęścia odnaleźć własnej ścieżki.