TYMCZASEM GDZIEŚ NA PUSTKOWIU... [Claire McFall – „Przewoźnik”]

Autorka: Claire McFall

Tytuł: Przewoźnik

Tytuł oryg.: Ferryman

Cykl: Ferryman

Tom: 1

Gatunek: literatura młodzieżowa

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Opis: Dylan przeżyła straszliwy wypadek pociągu. Ale czy na pewno?

Ponury krajobraz wokół niej to nie Szkocja, lecz pustkowie, po którym krążą zjawy w poszukiwaniu ludzkich dusz. Czekający na nią nieznajomy nie jest zwykłym chłopcem. Tristan jest przewoźnikiem. Ma bezpieczne przetransportować jej duszę w zaświaty – zadanie, które wykonywał już wielokrotnie. Tym razem jest jednak inaczej.

Rozdarta pomiędzy miłością i przeznaczeniem, Dylan zdaje sobie sprawę, że nie może ani opuścić Tristana, ani z nim zostać. Jej duszę schwyciłyby w końcu zmory. Byłaby stracona na wieki. Czy prawdziwa miłość może pokonać śmierć?

[opis wydawcy]

Temat zakazanej miłości nie jest nam obcy. Całkiem niedawno czytałam i recenzowałam kontrowersyjną powieść Tabithy Suzumy, To, co zakazane, gdzie głównym tematem było kazirodztwo. Zaraz po niej wzięłam się za Przewoźnika, który również poruszał tematykę zakazanych uczuć. Czy ta lektura zrobiła na mnie takie samo wrażenie jak jej poprzednik? Cóż, dowiecie się tego poniżej. 

IDĘ PRZEZ PUSTKOWIE, SPOTYKAM DEMONY, DOCIERAM NA MIEJSCE, KONIEC, UKŁON

Zazwyczaj nie zwracam w recenzjach uwagi na okładki, chyba że są naprawdę okropne albo naprawdę piękne. Tu niestety muszę się zwrócić ku pierwszej wersji. O ile opis, jak dla mnie, brzmiał genialnie, tak gdy tylko spojrzałam na wizualną stronę tej książki, załamałam ręce. Po pierwsze, bardzo źle dobrane kolory – czerwień gryzie się z błękitem, po drugie – te zawijasy! Gdyby nie one, myślę, że okładka nie raziłaby tak w oczy (tym bardziej, że zajmują również wewnętrzną stronę książki, co wygląda jeszcze gorzej). Napisy też nie zrobiły szału, bo dostaliśmy je pod dziwnie zakrzywionym kątem. Sama postać, która ma się zapewne kojarzyć z egipskim/chińskim/czy innym przewoźnikiem dryfującym po wodach, nie jest tutaj moim zdaniem trafiona, bo bohaterowie płyną razem łódką maksymalnie przez dziesięć stron? Rozumiem, że miało to mieć związek z tym, co charakterystyczne dla samej nazwy, czyli tytułowego przewoźnika, jednak do mnie kompletnie to nie trafiło, ponieważ nie oddało to klimatu książki i na dodatek wprowadziło nas w duży błąd, także… dla okładki wielkie NIE.

Jeżeli chodzi o samą fabułę, to mam wrażenie, że tutaj autorka akurat nie popłynęła. Pomysł był ciekawy, ale sama historia? Mogłabym ją tak naprawdę streścić w kilku słowach, nawet nikomu zbytnio jej nie spoilerując. Bohaterka budzi się na pustkowiu, dostaje przewoźnika, podróżuje do miejsca, które można nazwać zaświatami, sypia w punktach kontrolnych (że tak je nazwę), czasem zaatakują ją demony… koniec. Jedynym przerywnikiem są tutaj zaświaty, które czynią lekki zwrot w fabule, czy samo zakończenie, które nie wydawało mi się jednak wiarygodne i uważam je za mocno naciągane. Także powtórzę: tu prawie nie ma fabuły, a jeśli jest, to mało wymyślna. Autorka skupia się raczej na relacji dwójki bohaterów. I tu już można nieco więcej powiedzieć.

CHŁODNY PRZEWOŹNIK I EMPATYCZNA NASTOLATKA

Myślę, że gdyby nie Tristan i Dylan, zapewne oceniłabym tę książkę naprawdę nisko. Muszę się przyznać, że mam słabość do imienia Tristan, ale nie tylko dlatego za to polubiłam tytułowego przewoźnika. Autorka opisywała go początkowo z taką pasją, że sama zakochałam się po pierwsze w jego wyglądzie, po drugie w jego chłodzie, który krył za sobą coś zdecydowanie głębszego. Poza tym cała kreacja Tristana była ciekawa – czyli wszystkie te kwestie związane z tym, jak bardzo różni się od zwykłych ludzi i zarazem jak bardzo jest do nich podobny. Dylan też wzbudza naszą sympatię. Na pewno można o niej powiedzieć, że jest empatyczna i miła. Autorka świetnie ukazała tutaj, że wcale nie uchodzi za wielką bohaterkę, choć czasem robi szalone rzeczy – wbrew pozorom ona wszystkiego piekielnie się boi i to jest akurat w jej przypadku fajnie nakreślone. Miłość Tristana i Dylan początkowo wydawała mi się urocza, ale kiedy już doszła w pełni do skutku, jakoś przestałam się nimi tak cieszyć. Byli po prostu… zwyczajni. Na dodatek ten motyw zakazanej miłości nie wydawał się racjonalny, skoro koniec końców okazało się, że wynikała tylko z domysłów, które nigdy nie zostały potwierdzone.

Mam wrażenie, że te ostatnie sto stron autorka pokonała z mniejszym zapałem niż początkowo, bo moje czytanie nieco osłabło i w sumie przy końcu myślałam sobie: dobra, ostatnia prosta, zaraz ją skończysz, będzie spokój. Ani jakoś szczególnie nie skupiała się na miłości dwójki bohaterów, ani jakoś szczególnie nie skupiała się na fabule – jakby upychała na drodze postaci byle co. Trochę mnie to smuci, bo miałam nadzieję, że cała książka będzie tak dobra, jak wydawała się być na początku. Drugi tom bym przeczytała, ale raczej z ciekawości – bo nie mogę odgadnąć, jakie losy dla bohaterów zaplanowała autorka – niż z zakochania się w lekturze.

Podsumowując. Przewoźnik nie jest złą książką i wydaje mi się, że wielu osobom by się spodobała. Do mnie po prostu nie w pełni trafiła. Początek zapowiadał się naprawdę ciekawie, postacie były dobrze nakreślone, ale ich miłość nie robiła na mnie szczególnego wrażenia, podobnie jak fabuła, która okazała się do granic możliwości uproszczona. Czytało się ją do pewnego momentu naprawdę miło, ale mało wiarygodna końcówka trochę zepsuła moją opinię. Tak jak mówiłam, drugi tom przeczytam choćby z ciekawości!

OCENA:

★★★★★★☆☆☆☆

LUBIMY CZYTAĆ

WYDAWNICTWO ZYSK I S-KA