PORADNIK: JAK ZOSTAĆ SŁAWNYM W KILKA MINUT? [Kathryn Ormsbee – „Milion odsłon Tash"]

Autorka: Kathryn Ormsbee

Przekład: Zuzanna Byczek

Tytuł: Milion odsłon Tash

Tytuł oryg.: Tash Hearts Tolstoy

Gatunek: literatura młodzieżowa

Wydawnictwo: Wydawnictwo Otwarte (Moondrive)

Data premiery: 17 sierpnia 2017 r.

Opis: Natasha, zwana Tash, to prawdziwa fangirl. Uwielbia czytać, a jej ukochany pisarz to Lew Tołstoj. Tash jest vlogerką. Na jednym ze swoich kanałów na podstawie Anny Kareniny Tołstoja tworzy wraz z paczką przyjaciół serial internetowy Nieszczęśliwe rodziny. Pewnego dnia Tash nie może uwierzyć własnym oczom: liczba subskrybentów jej kanału na YouTubie rośnie w błyskawicznym tempie. Nominacja do najważniejszej nagrody vlogerów staje się dla niej ukoronowaniem ciężkiej pracy. Jednak wraz z rosnącą liczbą odsłon swojego kanału dziewczyna poznaje też samą siebie. Czy znajdzie odwagę na miłość w realu? Czy razem z przyjaciółmi udźwignie ciężar sławy?

W dzisiejszych czasach ciężko nie zauważyć, że coraz częściej polegamy na internetowym świecie. Gdzie się nie obrócimy, tam ludzie rozmawiają o zdobytych lajkach na Facebooku, o nowych subskrypcjach na YouTube czy też nowych obserwatorach na Instagramie bądź Snapchacie. Wyznacznikiem życia stało się dążenie do popularności. Ludzie są gotowi na wszystko, aby tylko ją zdobyć. Nie mniej jednak zdarzają się i tacy, którzy udostępniają swoje materiały w celu podzielenia się swoją pasją, nie oczekując niczego w zamian. Tak właśnie było w przypadku Tash i Jack oraz ich przyjaciół aktorów-amatorów, którzy wspólnie tworzyli serialową, współczesną adaptację klasyka, jakim była Anna Karenina od Lwa Tołstoja. Nawet w najśmielszych snach nie spodziewali się, że ktoś ich doceni, a popularność serialu osiągnie szczyty. Tylko za jaką cenę?

ORYGINALNOŚĆ NIE ZAWSZE W CENIE!

Aleksandra: Muszę przyznać, że podobało mi się przedstawienie nagłego wybuchu wielkiej popularności serialu kręconego przez Natashę i jej przyjaciółkę, Jack. Chociaż zawsze mogło wypaść to znacznie lepiej (autorka skupiła większość swojej uwagi na krzywdzących rosnące ego opiniach), to jednak dzięki temu można dostrzec, iż wystarczy dosłownie niewiele, aby chcieć czerpać z pozornie hobbystycznej pracy więcej i więcej… Tash, nakręcona z powodu rosnącej liczby fanów, nawet nie dostrzegała, iż nie tylko sporo zyskuje, ale również traci. Zaślepiona nowymi subskrypcjami przestała zauważać swoich przyjaciół, uważając się za pępek świata. Na całe szczęście autorka umiejętnie wylewała kubły lodowatej wody na rozgrzany łeb dziewczyny.

Marlena Marlu: W pełni się z tobą zgadzam! Może sfera, która odpowiadała za nagły wzrost internetowej popularności rzeczywiście nie została przedstawiona w pełnej, rozwiniętej krasie, jednak trzeba przyznać, że autorka całkiem zgrabnie splatała z nią relacje, reakcje i zachowania wszystkich bohaterów, których było tutaj od groma. Jestem pełna podziwu, że udało jej się udźwignąć taką liczbę postaci na własnych barkach! I że każdej z nich poświęciła odpowiednią ilość czasu na przedstawienie, nawet jeżeli chodzi o tych bohaterów, którzy stali gdzieś w tle, na drugim planie powieści.

Tu właśnie dochodzimy do najmocniejszej moim zdaniem strony książki – do ludzi. Każdy miał tu coś do powiedzenia. Duże wątki fabularne rozdzielały się na te mniejsze, których głównymi aktorami stawali się ci maluczcy, mało znaczący w fabule osobnicy. O każdym możemy coś opowiedzieć, wyróżnić jego charakterystyczne cechy osobowości czy zachowania. Ta różnorodność bardzo mi się podobała, tym bardziej, że postacie nie były typowo książkowe – tkwiło w nich coś realnego. Zupełnie jakby zaczerpnęli trochę naszej własnej codzienności! 

Aleksandra: Ale, ale… nie zapominajmy jednak o tym, że wraz z tymi zaletami przyleciało również wiele wad. Owszem, Kathryn Ormsbee stworzyła bohaterów z krwi i kości, lecz – moim zdaniem – przy kreacji niektórych z nich popłynęła. I to dość mocno, że aż się zastanawiałam, czy mam wzywać ratownika, czy samej wyruszyć na pomoc. Rozumiem, że w tych czasach oryginalność (zaraz po zdobyciu wielkiej sławy) jest bardzo ważna, aczkolwiek autorka przy niektórych postaciach po prostu przedobrzyła.

Motyw aseksualności wydaje się strzałem w dziesiątkę, gdyż rzadko kiedy spotyka się go w literaturze młodzieżowej (bo raczej coś zupełnie innego zaprząta umysły młodych ludzi…), jednak biorąc pod uwagę wiek osoby, która się z nią zmagała… To akurat wydawało mi się przesadzone. I to dość mocno! Halo, przecież Tash miała zaledwie -naście lat, także skąd takie przypuszczenia? Jakim cudem wiedziała, czy to nie jest tylko wymysł jej wyobraźni i prędzej czy później zmieni na ten temat zdanie? Przecież niektórzy dorośli nawet do tej chwili  do końca nie wiedzą, jakiej są orientacji... Dobrze, może z tym się nieco zagalopowałam, ale wybaczcie – nie umiem tego zaakceptować. Nie ma co, ja tego nie kupuję, wychodzę z tego sklepu...

Marlena Marlu: Tak, uważam, że z aseksualności bohaterki zrobiono zbyt wielki dramat. To tak jakby autorka na siłę starała się ją uczynić oryginalną, przesadzając z kierunkowaniem jej cech osobowości i zwyczajów. Tash była wegetariańską buddystką zakochaną w Tołstoju, która oprócz tego była jeszcze aseksualna, bo… tak jej podpowiadał 17-letni umysł (i internety). Naprawdę nie wpadła na to, że po prostu znalazła niewłaściwego faceta, który jej nie pociągał? Ba, nikt jej od tego nie odwodził (czytaj: przyjaciele, którzy o tym wiedzieli). To było tak poważne, że po prostu mnie bawiło. Jeżeli chodzi zaś o inne cechy Tash… Cóż, mogę jeszcze dodać od siebie tyle, że niezwykle mnie irytowała swoim nastawieniem w stylu: jestem taka dorosła, kiedy zaledwie minutę później zachowywała się jak małe dziecko. Nie była zła, ale nie została również bohaterką, która wzbudziła moją sympatię. Przy wielu momentach konfrontacyjnych była raczej osobą, której strony nie trzymałam, bo nieraz gadała takie głupoty, że człowiek miał ochotę walnąć głową w biurko.

Aleksandra: Swoją, Tash czy autorki? Czekaj, nie odpowiadaj, pozwól mi się tego domyślić i nie wypowiadać tego na głos! Powróćmy jednak do Tash. Jak już słusznie zauważyłaś, miewała ona wahania nastrojów typowe dla kobiet w ciąży (lub tych w te dni…), co powodowało, że raz ją lubiłam, by za chwilę chcieć ją udusić. Już inaczej spoglądałam na jej przyjaciółkę, Jack, która – pomimo dziwnego stylu bycia – znacznie bardziej do mnie przemówiła. Ta nastolatka nie bała się mówić prawdy, dlatego to właśnie ona robiła za głos rozsądku (chociaż główna bohaterka nie zawsze brała te słowa do siebie). I czasami zastanawiałam się, czemu nie kopnie jej w tyłek i nie znajdzie sobie kogoś, kto będzie ją doceniać i również będzie wiele wkładać w przyjaźń. A, no tak – znały się za długo, by to zaprzepaścić…

No popatrz… byśmy zapomniały o pewnym człowieku! Przecież Thom też jest tutaj dość istotną postacią. Jakby nie patrzeć, to właśnie on w jakiś sposób wspierał Tash, kiedy ta wspinała się na szczyt sławy. To on starał się ją pocieszyć, gdy nadeszły słynne przykre słowa krytyki. Tylko że… od początku wydawał mi się nad wyraz podejrzany. Jakoś wcześniej nie zauważał dziewczyny, a tu nagle do niej pisze. Co więcej – romansuje z nią, przez co ponownie wkracza ta jej słynna aseksualność. I chociaż przez to Thom nie zdobył mojej sympatii, to nie można mu odmówić tego, że jako nieliczny umiał powiedzieć jej, co o niej myśli. I właśnie tym sobie u mnie zapunktował. Ale i tak pozostawał dla mnie kimś, kto poniekąd leci na kogoś nie ze względu na osobowość, a ilość subskrybentów na kanale.

PSST! Jeżeli dotarliście do tego momentu, to zdradźcie nam przy tworzeniu komentarza, jaka książkowa postać (nie musi być związana z „Milion odsłon Tash”) jest – waszym zdaniem – przerysowana, że aż sztuczna?

Marlena Marlu: O tak, ja Jack też bardzo polubiłam, szczególnie za tę jej niewyparzoną buźkę i szczerość, jaką każdego obdarzała! Dla mnie wyróżniała się najbardziej ze wszystkich bohaterów tej powieści. Była po prostu nietypowa. Trochę w innym świetle przedstawiał się jej brat, Paul, który jak dla mnie był takim… niewierzącym w siebie szaraczkiem. Zresztą na temat postaci w Milionach odsłon Tash mogłybyśmy się rozpisywać w nieskończoność, prawda? Może dajmy im już spokój i przejdźmy do czegoś konkretniejszego, czyli…

HALO, LEW ZNOWU PATRZY NA MNIE WILKIEM!

Aleksandra: Masz na myśli naszą wspaniałą autorkę, zgadza się? Cóż… Kathryn Ormsbee nie posiada jakiegoś wystrzałowego stylu pisania, który sprawiłby, że kładłabym się u jej stóp i prosiła, by została moim mistrzem. Nie mogę jednak odmówić jej lekkiego pióra i głowy pełnej szalonych pomysłów. Niestety niekiedy posiadała ich aż nadto, co później kończyło się tragedią fabularną oraz licznymi przerysowaniami, gdzie o nich rozmawiałyśmy powyżej.

Marlena Marlu: O, tak. Moim zdaniem nie ma w Milionach odsłon Tash czegoś, co byłoby zaskakujące. Wszystkiego możemy się zwyczajnie domyślić. Owszem, książka posiada swoją własną barwę i na pewno przez wiele osób zostanie ona na długo zapamiętana, chociażby dzięki bohaterom, ale fabuła? Jak dla mnie temat zdobywania internetowej popularności i tworzenie adaptacji klasyka były pomysłowe, ale czy oryginalne? Wydaje mi się, że istnieje mnóstwo takich książek i na pewno są one bardziej warte uwagi. Mnie się Milion odsłon Tash kojarzyło chociażby z popularną powieścią Fangirl, autorstwa Rainbow Rowell. Wcale bym się nie zdziwiła, gdyby się okazało, że Kathryn Ormsbee właśnie na niej się wzorowała…  

Aleksandra: Ojć, a ja nie mogę powiedzieć nic na temat tego porównania, bo jakby nie patrzeć należę do tego wąskiego grona ludzi, którzy nie czytali Fangirl. Za to znam książkę, gdzie również główna bohaterka zmaga się z falą popularności. Mam tutaj na myśli Elizę i jej potwory, autorstwa Franceski Zappi, ale ona chyba powstała ociupinkę później od Miliona odsłon Tash… No i tam mamy do czynienia z dziewczyną, która tworzy własne dzieła, a nie przerabia coś, co już jest znane i lubiane (mniej lub bardziej). Ale fakt faktem, tego typu treści można odnaleźć w wielu książkach skierowanych do nastoletnich odbiorców. Ba, na Wattpadzie też można ich co nieco wyszukać…

Marlena Marlu: Pomijając już nasze wywody na temat podobieństw Miliona odsłon Tash do innych powieści – czy wiesz, że oryginalny tytuł tej książki to Tash Hearts Tolstoy? Bardzo mnie to zdziwiło, ponieważ mogłoby z tego wynikać, że dotyczy ona głównie fanowskiej miłości Natashy do twórczości (bądź samego) Tołstoja, kiedy tej nie było tak znowu dużo w treści! Na dodatek ta okładka… nie kryjąc swojego oburzenia: jest po prostu okropna. Jakby ktoś wkleił zdjęcie klasycznego autora do Painta i dorysował jakieś dziwne, przesłodkie, różowe serduszka. Człowiek patrząc na to, mógłby pomyśleć, że to jakaś parodia, a nie książka młodzieżowa! W tym miejscu brawa należą się Wydawnictwu Otwartemu, ponieważ dosadnie zmienili tytuł i dorobili o wiele bardziej pasującą do całości okładkę…

Aleksandra: Szczerze? Nawet przez myśl mi nie przeszło, aby sprawdzić oryginalny tytuł przed zaczęciem tworzenia recenzji. I muszę przyznać, iż mnie tutaj ładnie zaskoczyłaś. Aż zerknęłam na okładkę pierwowzoru i powiem krótko: Co to ma być? Oczywiście to delikatna forma mojej reakcji, ale no… ktoś naprawdę zakumplował się z Paintem, bo innego wytłumaczenia tejże tragedii nie ma… Także ja również gratuluję wydawnictwu tych ogromnych zmian, które wyszły Milionom odsłon Tash na dobre i teraz nie wyobrażam sobie ujrzenia tej paskudy w polskiej odsłonie. Brr… Normalnie do tej pory mam dreszcze, kiedy patrzę na to cudo… A teraz wszyscy razem: Nie oceniaj książki po okładce, czerwonowłosa małpo!

Podsumowując. Chociaż książka nie jest pozbawiona wad, musimy przyznać, że miło spędziłyśmy z nią czas. Milion odsłon Tash to jedna z wielu młodzieżówek, które szybko się czyta, jak i szybko o nich zapomina, ale nie można jej odmówić jednego: pokazuje, że ta cała internetowa sława nie jest usłana różami... Jednakże, jeżeli oczekujecie od niej czegoś oryginalnego i zaskakującego, to będziecie srogo zawiedzeni.

NASZA OCENA:

★★★★★★☆☆☆☆