SEN, CO TYLKO BŁĄDZENIEM JEST WE MGLE... [Adam Faber – „Miasto snów”]

Autor: Adam Faber
Tytuł: Miasto snów
Cykl: Krew ferów
Tom: 1

Gatunek: literatura młodzieżowa, fantastyka

Wydawnictwo: We Need Ya

Liczba stron: 464

Opis: March Sky jeszcze nie ma pojęcia, kim tak naprawdę jest. Zwykłą dziewczyną z małego, szkockiego miasteczka? A może jednak kimś więcej? Rówieśnicy jej nie oszczędzają, a matka skrywa tajemnice przeszłości, które nie mają ujrzeć światła dziennego. Dodatkowo, życia March nie ułatwiają pojawiające się koszmary i senne wizje, zaczynające spędzać jej sen z powiek.

Ktoś ją śledzi. Tajemniczy chłopak o niebieskich oczach pojawia się wszędzie tam, gdzie nie powinien. Sny zaczynają przekuwać się w rzeczywistość, a w żyłach dziewczyny burzy się krew i budzi moc mogąca doprowadzić ją na skraj katastrofy. Magia, opowieści o wiedźmach, czarne koty? To nie fantazja, to początek nowej przygody, która rozpoczyna się od niewinnego otworzenia niewłaściwych drzwi. Intrygi, walka ze stworzeniami nie z tego świata i miasto, które tylko na pierwszy rzut oka wydaje się idyllą, bo pod warstwą cudowności czeka podstęp.

[opis wydawcy]

Miasto snów to nowa seria w uniwersum Kronik Jaaru – jak głosi tylna strona okładki. Jestem kilka kroków w tyle, ponieważ nie czytałam „pierwowzoru”, ale dzięki opisowi z przyjemnością zabrałam się za książkę dotyczącą przygód March. I tak oto zaczęła się moja podróż przez senny świat… Tylko nie zawsze był taki kolorowy, jakby mógł być. Czasami raczył nas… koszmarami. 

TO NIE JAWA, LECZ SEN, CO TYLKO BŁĄDZENIEM JEST WE MGLE…

Jedno muszę autorowi przyznać. Podjął tematykę snów i cała fabuła była jak jeden wielki sen. Czy to dobrze? Mam co do tego pewne wątpliwości. Chwilami musiałam się mocno skupić, żeby zrozumieć pewne zdarzenia. Kiedy już myślałam, że wszystko wiem, nagle się okazywało, że nie wiem nic. Z jednej strony to pociągający zabieg, z drugiej strony, jeżeli wykona się go z przesadą, może zaszkodzić czytelnikowi. Mi trochę zaszkodził, może dlatego, że nie spodziewałam się takiej mieszanki. Nie mam pojęcia, jak to było z Kronikami Jaaru, bo żadnego tomu nie przeczytałam, ale odnoszę dziwne wrażenie, że gdybym rzeczywiście miała z nimi do czynienia, lepiej rozumiałabym to, co się tutaj działo.

Cały świat został tutaj przedstawiony bardzo mgliście. Czegoś mi brakowało, na przykład jakiegoś dosadniejszego opisu. Mam wrażenie, że dostałam tym uniwersum w twarz jak plackiem jagodowym upieczonym przez Babę Jagę. To odebrało mi nieco przyjemność z czytania. Na dodatek mam wrażenie, że fabuła jest dziwnie… nierówna. Początek wydawał mi się naprawdę intrygujący. Wszystko powolnym tempem dążyło do momentu, kiedy March musiała podjąć takie, a nie inne kroki, a potem kiedy zaczęła się już przygoda (a przynajmniej powinna się zacząć), ja poczułam się znudzona. Praktycznie cała historia dziejąca się w Aislingen była nużąca, a przynajmniej do momentu, kiedy bohaterowie nie przenieśli się do miejsca, w którym odbyła się, powiedzmy, wielka bitwa. W pewnym momencie już po prostu przewracałam kartki, patrząc z obojętnością na szkolenie March i całe to mieszanie ze snami, w którym zaczęłam się powoli gubić, a potem kiedy nadszedł ten kulminacyjny moment, nagle poczułam się nieco… zainteresowana. Zaczęłam czytać z większą uwagą. Czułam napięcie. Zastanawiałam się, co jeszcze może się wydarzyć, bo byłam pewna, że wszystko jest możliwe. Tu mnie Miasto snów akurat zaskoczyło. Dlaczego? Ponieważ od początku myślałam sobie: nic mnie tutaj nie zaskoczy, bo to właśnie ten typ literatury młodzieżowej. I co? Myliłam się. Szkoda tylko, że ta wielka zaleta pociągnęła za sobą również jedną z poważniejszych wad, a mianowicie: przez całą książkę dostawaliśmy mało informacji, a jak już to po prostu mało zaskakujące ciekawostki, a tu nagle autor, jakby na sam koniec obudził się ze snu, stwierdził, że dlaczego nie, siądzie sobie za sterami koparki, a potem zrzuci na nasze głowy tonę zaskakujących informacji. Zaskoczenia są fajne, kiedy dostajemy je stopniowo lub po prostu jest ich dużo, ale swoją wielkością nas nie przytłaczają. Tutaj czułam, że za chwilę się zapowietrzę. W pewnym momencie łapałam się już za głowę z myślą, że tego jest za dużo i już się gubię! Muszę jednak przyznać, że samo zakończenie, i to, co fery zrobiły z „rzeczywistością”, było naprawdę intrygujące. Przekonało mnie to, aby jeszcze kiedyś sięgnąć po drugi tom, bo pojawiło się wiele pytań o przyszłe losy bohaterów.

Mam tutaj niewielki problem z podjętą ścieżką fantastyki. Nie widzę tutaj niczego… oryginalnego. Magiczny, gadający kot rodem z uniwersum Sabriny? Odhaczony. Fabuła, która zaczyna się od snów? Odhaczona. Senny świat? Poniekąd też odhaczony, bo prawdę powiedziawszy, czytałam już wiele książek, które właśnie ten motyw obrały za główny. Magia żywiołów, wiedźmy i zabójcze „elfy”? Odhaczone. Do czego dążę – pod względem gatunkowym nie wydaje się to być pozycją godną zapamiętania, bo takich jest… dużo.  Dodatkowo zupełnie inaczej wyobrażałam sobie senny świat. To znaczy… jako bardziej barwny i irracjonalny. Zabrakło mu trochę tego absurdalnego klimatu wyrwanego z ludzkich snów.

Ostatnia rzecz fabularna, którą chciałam wspomnieć, to te „senne przeskoki”, które rzutowały także na przeskoki w fabule. I to właśnie była jedna z rzeczy, która mogła trochę dezorientować, bo w jednej chwili działo się to, a w następnej to. I nie chodzi o sam fakt ich pojawiania się – w końcu był to zaplanowany zabieg – ale o rzeczywisty brak pisarskiego przejścia pomiędzy tymi wątkami. 

Na sam koniec muszę się czepić jeszcze jednej rzeczy. OKŁADKI. Patrzę na to, powiedzmy, okiem przyszłego edytora. Tu jest tak wiele wymyślnych, finezyjnych roślin, że tytuł kompletnie ginie w tle. Ba, wystarczy ją podstawić pod światło, a złoto tak nas oślepi, że już kompletnie litery rozmyją nam się przed oczami. Przesyt nad przesytem. Nie jest to może zła okładka, ale jakby wyciąć trochę tych roślin i zrobić więcej… tła, białe napisy bardziej by się odznaczały, a tak po prostu giną w krzaczastym gąszczu – i to dosłownie. Sam grzbiet, a także „skrzydełka” przedstawiają się naprawdę ładnie, więc nie rozumiem, czemu podobnego motywu nie przyjęto w związku z okładką! Wtedy nie miałaby równych sobie!  

PRAISE SATAN! – CZYLI KOT, CZAROWNICA, MAGICZNE MIASTECZKO I… DWIE CIOTKI WIEDŹMY (?!)

To, co mnie na początku książki zaintrygowało, to niewątpliwie główna bohaterka. Chyba nie widziałam jeszcze takiej książkowej małej, tykającej bomby, która wybuchałaby niezliczoną ilość razy, by dowalić komuś prosto w twarz i fizycznie, i psychicznie. Podobało mi się to, że ten charakterek często przysparzał jej problemów, bo cóż rzec, March miała niewyparzoną… buźkę. Autor wybrał ciekawą kreację, nawet jeżeli postać chwilami była trochę irytująca (ale przynajmniej racjonalna i ludzka!). Podobał mi się również Callen i Piątek. Może Callen nie był jakoś super rozwiniętą postacią pod względem charakteru i czasem był jak takie masełko, które po prostu było, a potem rozpływało się na rozgrzanej patelce, żeby można było usmażyć na nim jajecznicę (chyba za dużo porównań do jedzenia w tej recenzji), ale nawet mimo tego dosyć go polubiłam. Piątek był zaś zabawny. Widzę tu jakąś inspirację Salemem z Sabriny, nastoletniej czarownicy, jak Boga kocham (teraz jak tak piszę, to w ogóle Miasto snów pachnie mi Sabriną! Nawet March jest jakby… półkrwi, a dwie, powiedzmy, „ciotki” jednego z bohaterów, które były wiedźmami? HA!). Czarny kot, który robi sobie jaja, no i… jest, kim jest (tutaj ktoś powinien mi związać paluszki, żebym za wiele nie wydała). Widzę w nim również trochę takiego bułhakowskiego Behemota, ale bardziej w wersji młodzieżowej, a więc nieco… wyłagodzonej (nie pił czystego spirytusu!). Piątek to trochę postać oklepana, ale miła w odczycie. 

Reszta bohaterów nie wydawała się być tutaj jakoś szczególnie interesująca, ale myślę, że te główne wystarczą, aby zainteresować człowieka swoimi kreacjami.

Podsumowując. Miasto snów nie jest nie wiadomo jak cudowną i oryginalną nowością w książkowym świecie. Fabułę mogłabym określić mianem koktajlu – wystarczy wziąć kilka losowych owoców i je zmiksować, dzięki czemu powstanie niezła mieszanka, której nie wszystkie składniki musimy rozpoznać. Bywa interesująca, ale i nużąca. Główni bohaterowie są dobrze wykreowani, a zakończenie intrygujące. Czy sięgnę po kolejny tom? Intryguje mnie, ale to się jeszcze okaże! 

OCENA:

★★★★★☆☆☆☆☆

STREFA DEMONICZNYCH CYTATÓW:

Świat się od tego nie zawali – lubiła to powtarzać.

Jasne, że się nie zawali – pomyślała March. Ludzie mają poważniejsze problemy, a świat też się od nich nie wali. Ale to świadczy tylko o jego obojętności.

Kot był nadto rozmowny, mówił nie tylko dużo, ale w dodatku zdarzało mu się używać wyszukanych słów, jakby każdą chwilę wolną od buszowania po śmietnikach poświęcaniu czytaniu klasyki.

– Świetnie – warknęła March – zgubiliśmy gadającego kota. To przez ciebie.

Callen się obruszył.

– Piątek sam za siebie odpowiada.

– Ale był tak jakby pod naszą opieką. Albo może to my byliśmy pod jego opieką, co jest w sumie jeszcze gorsze.