[FILM] Jak nie chcesz, to nie kochaj, mnie w to nie mieszaj! [Książę Czaruś]

Za siedmioma górami, za siedmioma lasami, a niech i będzie, że rzekami, żył sobie młodzieniec o imieniu Czarosław, który był księciem zacnego królestwa. Tenże książę został przeklęty przez okrutną wiedźmę, która zaprzysięgła, że w dniu, w którym Czaruś ukończy dwadzieścia jeden lat, na świecie przestanie istnieć miłość. Żeby ten urok odczynić, nasz młodzieniec musi pogrążyć się w szczerym pocałunku z osobą, którą pokocha. Pytanie tylko, jak to zrobić, kiedy każda dziewczyna w królestwie na niego leci, a wśród trzech księżniczek do poślubienia, tak trudno wybrać jedną? No i czym jest ta cała miłość? Skąd ma wiedzieć, że to akurat jego jedyna? Na te pytania Czaruś będzie musiał znaleźć odpowiedź podczas swojej długiej podróży, gdzie ma nadzieję odnaleźć ukochaną.

Dobry trailer sprawił, że przed oczami miałam ciekawie zapowiadającą się historię. Za pójściem do kina przemawiało również, że był to film animowany twórców kultowego Shreka. Przecież to przepis idealny na udany seans! A jednak czy był taki, jak nam zapowiadano? Tu właśnie zaczynają się schody…

DOBRA KOŁYSANKA CZY MOŻE IDEALNY SPOSÓB NA ZAWAŁ?

Książę Czaruś to jeden z wielu filmów animowanych na zabicie czasu. Może nie zanudzimy się na nim tak, że będziemy usypiać, ale też nie będziemy się bawić tak przednio, jakbyśmy tego oczekiwali. Pierwsze, co tutaj nie zagrało, to naśmiewanie się z kiczu. Dobrze, może Kopciuszek, Śpiąca i Śnieżka były tutaj dobrym sposobem na jawne nabijanie się z bajkowych schematów, a także pozbawionej logiki działań niektórych postaci, które w nich występują, muszę jednak przyznać, że czasami za bardzo się na naszych księżniczkach skupiano. A popowe piosenki, które w rzeczywistości były kiczowate? Najwyraźniej to po części celowy zabieg, a przynajmniej taką mam nadzieję. Ostatecznie dwie z nich nie były takie złe, za to ta, którą śpiewały trzy księżniczki, pomimo swojego irytującego, typowo popowego, polskiego tekstu (czyli takie śpiewanie o dupie Maryny udające poetyckość) wpadała w ucho. I niech mnie jasny piorun trafi – nuciłam ją całą drogę powrotną, choć było mi z tego powodu niezwykle wstyd! A naprawdę szczerze jej nienawidziłam! JAK? Czy ktoś próbował kontrolować mój mózg? Tak właśnie działa muzyka pop!

To, co było w tym aspekcie kiczowate (nie, nie w moim nuceniu), to ta reklama, w której uczestniczyły polskie gwiazdeczki pop podkładające głos księżniczkom – Honorata Skarbek, Ewelina Lisowska i Marta Gałuszewska (którą widziałam pierwszy raz i do tej pory nie wiem, co takiego śpiewa). Teledysk, gdzie piosenkarki spacerują w słodkich sukienkach jest po prostu… Nie, wielkie nie. Polska poszła w złą stronę. A najśmieszniejsze jest to, że dziewczyny wykreowały w tym teledysku reklamę dla dzieci. A bajka taka znowu dla dzieci nie jest.

 

Jeżeli chodzi już o ogół piosenek, to mimo tego, że w większości nie były cudowne, a czasami nawet mało znaczące… Cholera. Po co one w tej bajce? Gdyby ich nie było, człowiek nie odczułby smutku, myślę, że wręcz byłoby to lepszym rozwiązaniem. Musical do tego filmu totalnie mi nie pasował, a muzyka pojawiała się tutaj w najmniej oczekiwanych i znaczących momentach.

TO MOŻE TROCHĘ SOBIE POŻARTUJEMY? NIE? NO, TO TRUDNO…

Odnoszę wrażenie, że Książę Czaruś miał bardzo kiepski dubbing i nie, nie chodzi tu o głosy, bo te spisały się całkiem nieźle (choć księżniczki były czasem bardzo irytujące ze swoimi niekontrolowanymi piskami). Chodzi mi raczej o żarty. Nie mam pojęcia, jak wyglądały one w wersji oryginalnej, ale te polskie chwilami są po prostu… żałosne. Ta bajka na siłę próbuje udawać zabawną, jawnie naśmiewając się z niektórych aspektów życia człowieka. Dostrzegłam tu na przykład fenomen nabijania się z jedzenia. Twórcy nie zapomnieli o tym, żeby uwzględnić naśmiewanie się z bezglutenowych potraw czy sportowych nawyków żywieniowych, czyli białkowe dania z torebki. Nie zapomnieli również o tym, żeby ponabijać się z wegan. Była taka scena z Babami Schabami (odnoszę wrażenie, że znalazł się tu jakiś cichy pocisk na feminazistki). Dj wygrywał muzykę na ich imprezie, po czym zaczął krzyczeć: „Kto nie skacze ten weganin!”. Nie wiem, dla mnie to nie było ani śmieszne, ani przyjemne, a jestem bardzo ciekawa, jak mogli  zareagować na to prawdziwi weganie, którzy akurat byli na tym seansie. Książę Czaruś pełen jest takich niesmacznych pojazdów, uwierzcie mi. Kicz aż bucha z wypowiedzi bohaterów. 

BĄDŹMY FAJNI, UPCHNIJMY W FABULE WSZYSTKO, CO SIĘ TYLKO DA! ACH, I NIE ZAPOMNIJMY O KOPIOWANIU SHREKA!

Jeden z głównych problemów tej bajki jest taki, że na siłę stara się być jak Shrek, a to po prostu jego słaba imitacja. Gdybym nie wiedziała, że to twórcy filmu o dobrze nam znanym zielonym ogrze byli twórcami Księcia Czarusia, zapewne nigdy bym tych dwóch tworów do siebie nie przyrównała. Shrek był wyrazisty, ciekawy, zabawny. Książę Czaruś pomieszany, kiczowaty i mało śmieszny. Owszem, są wspólne elementy – chociażby wróżka Kopciuszka, która się tu pojawiła, jakoś dziwnie przypomina tą ze Shreka – ale to tylko nic nieznaczące i mało ciekawe kopie. 

Jeżeli spojrzymy już na ogół... Cały czas wydawało mi się, że fabuła jest dziwnie nieuporządkowana. To znaczy, że twórcy próbowali upchnąć za dużo zdarzeń w krótkim czasie, przez co niektóre wątki są bardzo szybkie i… dziwne. Mocno ucierpiało przez to zakochanie się w sobie głównych bohaterów. Efekt był taki, że ten wątek stał się śmieszny i dziwnie nierealny. Moje serce zabiło szybciej tylko w chwili dramatu, kiedy każde z kochanków wykrzykiwało sobie prosto w twarz, co o sobie myśli.

Historia niby pomysłowa, a jednak nie do końca. Odnosiłam wrażenie, że na siłę starała się odejść od schematów. Może chwilami jej to wychodziło, co nie zmieni faktu, że odmienność tej bajki ujawniała się już kiedyś w innych filmach animowanych, więc… Cóż, twórcy nie dokonali nie wiadomo jak oryginalnego przewrotu. Kojarzycie ten moment, kiedy to kobieta oświadcza się mężczyźnie? Motyw powielany już tysiące razy. 

Jak już wspominałam, historia nie była taka nudna, że nie dało się przy niej usiedzieć. Wręcz przeciwnie – akcja oznaczała swój ślad na każdym przyspieszonym kroku tego filmu. To, co osobiście mi się spodobało w Księciu Czarusiu, to brak ufności głównej bohaterki, Laury. Nie widziałam dotąd, aby ten aspekt tak mocno podkreślano w którejś bajce. Nasza złodziejka miała tak bardzo zamknięte serce, że nie była czuła na uroki Czarosława, ale oczywiście jej bijący organ z czasem zaczął się otwierać, bo jakże by inaczej. Wiedźma rzuciła wtedy krótką sentencją w stylu: długo zamknięte na świat serce bywa bardzo kruche. 

W Laurze boli mnie tylko jedna rzecz – ciągle powtarzała, jak to podróżowała niegdyś statkiem. Wydawał się to być dosyć znaczący motyw jej życia, a tak naprawdę niczego się o niej w tym aspekcie nie dowiedzieliśmy. Ten brak dopowiedzenia za bardzo mi zgrzytał, tak samo jak brak dopowiedzenia tego, dlaczego nasza bohaterka jest taka nieufna! 

PUSTAK, PUSTAK, PUSTAK I... ZŁODZIEJKA?

Co o samych bohaterach? Księżniczki to oczywiście parodyjne pustaki – mam wrażenie, że autor scenariusza siedział na YouTubie, słuchał ludzi, którzy narzekali na bajkowe księżniczki oraz ich bezmyślność, i właśnie na tej podstawie stworzył trzy wariatki. Sam Czarosław również był pustakiem i jak mniemam – tak samo celowym. Fajny był ten pomysł z jego nieodpartym urokiem, który sprawiał, że każda dziewczyna od razu się w nim zakochiwała. Przez to nasz książę stał się pewnym siebie podrywaczem (i głupkiem), który miał problem ze zdefiniowaniem miłości – bo w sumie skąd miał wiedzieć, jak ta wygląda, kiedy żadna dziewczyna prawdziwie go nie pokochała? 

Laurę w sumie polubiłam, choć uważam, że jej nagłe rozkminy na temat miłości były trochę… ckliwe i kiczowate (ile razy już powtórzyłam ten epitet w ciągu recenzji?! To chyba jakaś taka znamienna nalepka dla Księcia Czarusia). 

LAWINA CUKIERKÓW CZY GORZKA KAWA BEZ MLEKA? – CZYLI TROCHĘ O ZALETACH (JEŻELI ISTNIEJĄ) 

Animacja ma bardzo ładne kolory, choć nie jest ona tak idealna, jakby mogła być. Coś mnie dźgało przy niej w bok, a sama nie wiem co. Może to ta plastikowość postaci? Płaskość tła? Może to niektóre kreacje bohaterów (sam książę był brzydki jak noc)? Może to ta chwilami cukierkowa sceneria i dające po oczach elementy świata przedstawionego? Nie wiem, bynajmniej nie była to dla mnie animacja najwyższych lotów, ale trzeba też przyznać, że nie najniższych. Czasami cieszyła oko, czasami wykrzywiła twarz w grymasie.

Sam Książę Czaruś nie jest zły, choć muszę przyznać, że chwilami  mocno ze sobą walczyłam i zastanawiałam się, czy to pójdzie w gorszą stronę, czy… może w lepszą. Ostatecznie zakończenie było całkiem miłe i pomysłowe, a piosenka, która towarzyszyła pisaniu listów przez Czarusia… Nawet się uśmiechnęłam! Tak samo całkiem ciekawie przedstawiono scenę pomiędzy katem a księciem oraz ostatecznie wybawienie Czarosława – miałam jednak wrażenie, że wszystko zepsuło się w momencie, gdy wpadła wiedźma, bo o to znowu mamy jakąś szybką, dziwną i kiczowatą akcję, która ma ostatecznie doprowadzić do zakończenia całej fabuły. Ale niech będzie – końcówka, gdzie nasza główna para jest już ze sobą, raduje serce. No i uważam, że dobre było również nawiązanie do Robin Hooda, choć to zabieranie bogatym i dawanie biednym nie bardzo działało!

Ostatecznie nie polecam wydawania pieniędzy na tak słaby film animowany, ale jeżeli nie macie nic innego do roboty – po prostu go oglądnijcie. Bo aż taki tragiczny znowu nie jest i jakieś tam pozytywne aspekty w sobie nosi. 

OCENA:

★★★★★☆☆☆☆☆

FILMWEB