SPÓJRZ W GWIAZDY, OBIERZ KURS, LEĆ! [Ashley Poston – „Geekerella"]

Autor: Ashley Poston

Przekład: Agnieszka Brodzik

Tytuł: Geekerella

Gatunek: literatura młodzieżowa

Wydawnictwo: We need YA

Ilość stron: 403

Opis: Pokochaj magię fandomu! Elle Wittimer jest geekiem, a jej całe życie to Starfield, klasyczna seria science fiction. Kiedy dziewczyna dowiaduje się o konkursie na cosplay do ukochanego filmu, musi wziąć w nim udział. Z oszczędnościami z pracy w food trucku Magiczna Dynia i w starym kostiumie ojca, Elle wyrusza w podróż zdeterminowana, by wygrać. Nie spodziewa się jednak, że poza walką o pierwsze miejsce w konkursie, przyjdzie jej stoczyć bitwę o czyjeś serce.

[opis wydawcy]

Dawno, dawno temu, w mieście na dalekim wschodzie, mieszkała bogata wdowa, która wychowywała dwie córki i pasierbicę… Brzmi znajomo? Na pewno, w końcu kto nie zna baśni o Kopciuszku?

Doczekaliśmy się już wielu retellingów w przeróżnych odsłonach filmowych i książkowych. Najpopularniejszą formą ostatnich lat zdają się być adaptacje osadzone w znanej nam współczesności. Geekerella daleko od tej kategorii nie ucieka. Pozostaje tylko pytanie, czy warto zabierać się za kolejnego Kopciuszka z pogranicza codzienności?

SPÓJRZ W GWIAZDY, OBIERZ KURS, LEĆ!

Kiedy zabierałam się za tę kopciuszkową powieść, nie oczekiwałam od niej nie wiadomo jak oryginalnej i niesamowitej fabuły. Chciałam do niej podejść na luzie, może nieco z przymrużeniem oka. To mi rzeczywiście pomogło, ponieważ pierwsze dwieście stron nie robiło okrutnie dobrego wrażenia. Była to dla mnie po prostu kolejna zwyczajna młodzieżowka, do której wkradają się znane nam elementy z baśni, a także schematy typowe dla tej części literatury. Później jednak coś się zmieniło. Nagle, pośród tysiąca stron notatek na studia, zaczęłam czuć naglącą potrzebę, aby zgłębić pozostałe stronice Geekerelli. Zdziwiło mnie to, że polubiłam głównych bohaterów, a sama fabuła stała się nagle interesująca. To naprawdę dziwny przypadek książki, przysięgam, bo niby nic szczególnego się nie dzieje, a jednak czytamy ją z przyjemnością, dostrzegając tu jakąś dziwną odmienność, która nas do siebie przyciąga. Wiecie, co najbardziej mnie do tej historii przyciągnęło? Szczerość. Z reguły nie płaczę przy czytaniu młodzieżówek, gdzie i tak wiem, że wszystko dobrze się kończy, a tutaj? To jak Ashley Poston przedstawiła choćby tęsknotę głównej bohaterki za ojcem, już wzruszało mnie do łez. Czułam się, jakby autorka sama opisywała nam swoje życie, nie szczędząc przy tym emocji.

Drugi element fabularny, za który należą się największe chyba brawa, to samo przedstawienie fandomu. Może początkowo było to słabo rozwinięte, ale w momencie, kiedy relacje bohaterów zaczęły się ze sobą ścieśniać, a także kiedy nastąpiło to swoiste apogeum fabularne, gdzie postacie znalazły się już na konwencie… Majstersztyk, naprawdę. Na uwagę zasługuje tutaj wymyślony przez autorkę serial, który był upodobniony do Gwiezdnych Wojen (przynajmniej takie odnosiłam wrażenie), a mianowicie Starfield. Na początku byłam pewna, że to wymyślony twór, bo pani Poston nie wykazała się tutaj umiejętnościami dokładnego tworzenia odrębnego dzieła, które miało posłużyć jako osobne uniwersum filmowe/książkowe dla bohaterów (co na przykład cudownie ukazała Rainbow Rowell w Fangirl), ale tutaj muszę przyznać, że dużo zdziałał sam konwent, bo pewnym momencie sama zaczęłam sądzić, że skoro Starfield pojawia się w kontekście różnych innych znanych nam w świecie rzeczywistym dzieł, to może rzeczywiście istnieje? Z drugiej strony trudno, aby w to uwierzyć, kiedy dostajemy informację, że Starfield jest jednym z przewodnich tematów konwentu, pomimo tego, że mamy tutaj również popularnego Star Treka czy Gwiezdne Wojny. To byłoby dziwne, gdyby nazwa serii nigdy nawet nie przeszła przez moje uszy.

Autorka przede wszystkim pokazała, jak wiele mogą znaczyć dla poszczególnych osób dane książki czy filmy. Jak potrafią nieraz przesiąknąć do naszej rzeczywistości, nie tyle nas zatracając, co pomagając w ciężkich chwilach czy dając cenną naukę na przyszłość. Jak działają fandomy, do których należą ludzie lubiący to samo, co my i jak bardzo ci ludzie potrafią nas zrozumieć, w opozycji do reszty świata, który wzgardza nadmiernym zainteresowaniem choćby serialem. Ja sama poczułam, jakbym była częścią tej książki, w końcu sama posiadam znaczące w moim życiu twory pisarskie czy filmowe, których nie pozwoliłabym nikomu obrazić. O tym elemencie książki naprawdę mogłabym pisać godzinami, a i tak nie wyraziłabym dokładnie tego, co czułam, gdy bohaterowie byli na konwencie. Jeżeli chodzi o ten fanowski podtekst, a także zwyczajne bycie geekiem, Ashley Poston zdecydowanie przebija Rainbow Rowell. Jeżeli miałabym dziś wybierać pomiędzy jedną a drugą książką, uwierzcie mi, na pewno byłaby to Geekerella, bo choć nie powalała fabułą, miała w sobie coś naprawdę prawdziwego i zarazem ciepłego.

O TYM, DLACZEGO ŻADNA KSIĄŻKA NIGDY NIE BĘDZIE IDEALNA

            Pomimo moich cudownych achów i ochów, muszę przyznać, że książka miała sporo wad, czy może raczej elementów, które osobiście mi przeszkadzały. Choćby dialogi. Nie wiem, czy to kwestia tłumaczenia, czy problemu z konwencją, w której pisany był ten twór (chodzi mi tu o tę amerykańskość, którą nie wszyscy Polacy muszą rozumieć). Żarty, które miały być śmieszne, z reguły nie były, a same rozmowy nie pozostawiały po sobie efektu WOW. Te dialogi po prostu istniały i to jedyna funkcja, jaką mogę tutaj wymienić. Tak samo było z wiadomościami, które pisali ze sobą Elle i Darien. Oni może siebie rozumieli, ale ja ich chwilami nie bardzo. Być może właśnie tak to miało wyglądać.

            Przeszkadzały mi niektóre wątki fabularne i z bólem serca muszę ogłosić, że niestety ich nie zdradzę, ponieważ nie byłoby to zgodne z niespisanymi nigdzie zasadami etyki recenzenckiej. Po prostu czasem coś nie grało. Szczególnie etap przechodzenia z wiadomości do świata rzeczywistego i dowiadywanie się o swojej tożsamości był taki… nagły. Coś w stylu: w sumie to jej nie znam, bo pisałem z nią ileś tam SMS-ów, ale przecież ją kocham, nie? To miało szczególnie dziwny wydźwięk, gdy bohaterowie doczekali się już własnego zakończenia. I wiecie co? Chyba wolałam ich w tej wersji kłótliwej czy SMS-owej, niż w tej ostatecznej. To przynajmniej miało w sobie jakąś niezrozumiałą magię. To nie była zresztą jedyna sytuacja odnośnie bohaterów. To samo miałam z jedną z sióstr Elle, która nagle okazała się inna niż początkowo była. I to tak… nagle? W nie do końca uzasadniony i płynny sposób?

            Jeżeli chodzi o sceny z Darienem, który oczywiście stał się nagle super popularnym aktorem, wszystko było takie stereotypowe. Widać, że autorka nie miała większej styczności z bywaniem na planie filmowym, po prostu pisała tak, jak podpowiadała jej dusza, w nie do końca skomplikowany sposób. Jednak plus za to, że idealnie przedstawiła różnicę pomiędzy fankami, które nie znają danego serialu, tylko lecą na aktora, a tymi prawdziwymi fanami. To było uderzająco dobre.

ELLE I DARIEN W ŚWIETLE REFLEKTORÓW

  

       O kreacjach bohaterów nie mam w sumie zbyt wiele do powiedzenia. Najbardziej wyraziści byli tutaj Elle i Darien, co nie jest niczym zaskakującym w momencie, kiedy oboje piszą w pierwszej osobie liczby pojedynczej. Dzięki temu dogłębnie mogliśmy poznać ich uczucia, co czyniło z nich realnych bohaterów, niestety przez to blado wypadała reszta, która zdawała się być chwilami nieco nierealna, czysto książkowa i na dodatek stereotypowa. Jeżeli Elle i Dariena mogłam przełożyć na rzeczywistość, tak resztę – niekoniecznie.

            Najbardziej w relacjach ukazanych pomiędzy bohaterami podobały mi się ich sytuacje rodzinne. Współczułam Elle, która była pod nadzorem swojej okropnej macochy i nic z tym nie mogła zrobić, dopóki nie ukończy osiemnastu lat. I tu było również pięknie ukazane, jak niektórzy dorośli nie potrafią zrozumieć fascynacji czymś, co nie jest częścią rzeczywistości, a jednak mimo to wiele dla nas znaczy. Chyba sami znacie takie osoby, które potrafią wam powiedzieć: „Nie wiem, co ty w tym widzisz”, przy okazji sugerując, że powinniście wrócić do rzeczywistości, bo tylko ona zapewni wam przyszłość. Także relacja z macochą – cudo, trochę gorzej przedstawiała się sytuacja pomiędzy siostrami a Elle, ale na nią staram się nie zwracać większej uwagi, ponieważ nie miała tak wielkiego znaczenia w fabule. Jeżeli chodzi o stronę Dariena, jego ojciec, który mianował się menadżerem własnego syna i wręcz odsunął się od roli rodziciela wspierającego swoje dziecko, stając się jego orędownikiem finansowym i organizacyjnym, to był ewidentny hit. Po prostu idealny przykład na to, jak pieniądz potrafi zaślepić człowieka. Darien nie mógł sobie z tym wszystkim poradzić, w końcu był młody i zagubiony, ale po pewnych znaczących sytuacjach dojrzał do dorosłych decyzji, co zostało ciekawie przedstawione. Rozwój głównych bohaterów i ich dwie odrębne historie były naprawdę dobrze i szczerze wykreowane. Za to ogromny plus.

           

          Podsumowując. Geekerella to ciekawa pozycja dla wszystkich osób, które są geekami i należą do danego fandomu. Może nie jest wybitna i niesamowicie oryginalna, ponieważ stosowane są tu stałe zabiegi i sytuacje z literatury młodzieżowej, ale to wciąż przyjemna i wyraźnie zarysowana fabuła z przyjemną dwójką bohaterów. Naprawdę polecam przeczytać.

MOJA OCENA:

★★★★★★★☆☆☆

STREFA DEMONICZNYCH CYTATÓW:

Jestem zagubioną księżniczką. Jestem dobrą i złą postacią w swojej opowieści. Po części mamą i po części tatą. Jestem faktem wszechświata. Jestem tym, co możliwe i niemożliwe.

Oni świecą. My świecimy. Wszyscy razem. A nawet kiedy ktoś z nas wpada do innego wszechświata, to światło nigdy nie gaśnie [o fandomie]. 

LUBIMY CZYTAĆ

WE NEED YA [FANPAGE]

CZWARTA STRONA