[FILM ANIMOWANY] Czy warto było czekać? [KRAINA LODU II]

Reżyseria: Jennifer Lee, Chris Buck
Scenariusz: Allison Schroeder
Tytuł: Kraina Lodu II
Tytuł oryg.: Frozen II
Gatunek: animacja, familijny, przygodowy
Premiera: 22.11.2019 (Polska) 7.11.2019 (świat)

Królestwo Arendelle zostaje zaatakowane przez nieznane siły natury, które nawołują królową zwodniczą pieśnią. Elsa, Anna, Kristoff, Olaf i Sven wyruszają we wspólną podróż do Zaklętej Puszczy, o której siostry słyszały tylko z opowieści rodziców, aby uratować swoje ukochane królestwo. To tutaj okaże się, że przeszłość nie była taka, jak zawsze sądzili, a Arendelle najwyraźniej musi zapłacić za wyrządzone krzywdy.

[Opis własny, stworzony przez Marlu]

       Marlena Marlu: Świat głośno ostatnio trąbił o premierze Krainy Lodu II. Gdzie nie pójdziemy, widujemy twarze głównych bohaterek, czyli Elsy i Anny, to na produktach spożywczych, to w postaci plakatów czy innych gadżetów dedykowanych tej serii. Nie ma chyba osoby, która nie wiedziałaby, czym jest Kraina Lodu, chyba że jest daleko odsunięta od popkulturowych spraw. Czym ten fenomen jest poparty? Zapewne tym, że to najpopularniejsza i najbardziej dochodowa animacja Walt Disney, jaka kiedykolwiek powstała. Nic więc dziwnego, że twórcy pracowali nad drugą częścią aż sześć lat! Czy dorównuje ona swojemu poprzednikowi? Cóż, to póki co pozostanie kwestią sporną, ponieważ wszystko zależy od gustów, my możemy wam jednak potwierdzić, że Kraina Lodu II na pewno ma nieco… inny klimat, i może właśnie dlatego zbiera takie słowa krytyki.

Nie potrafię sobie przypomnieć, kiedy miałam po raz pierwszy styczność z tą animacją. Na pewno nie było to w roku 2013, czyli od razu po premierze, bo nawet nie wiedziałam, że istnieje taka bajka. Wydaje mi się, że wszystko zaczęło się od piosenki Mam tę moc. Ktoś mi ją kiedyś puścił na YouTube, a ja bezpowrotnie przepadłam. Od tamtego czasu bajkę oglądałam minimum dziesięć razy, aż w końcu mi się znudziła, jednak kiedy dowiedziałam się, że premiera dwójki będzie miała miejsce już w 2019 roku, fascynacja łączona z oczekiwaniem powróciła. Aktualnie byłam już w kinie trzy razy. Pierwszy raz zaraz po premierze, a drugi właśnie z Olą, ponieważ bilet na Frozen II był dla niej prezentem urodzinowym, który miała odebrać, przyjeżdżając do Wrocławia. Okazuje się, że zdania mamy bardzo podobne, jeżeli chodzi o niedociągnięcia i błędy, za to na pewno mamy zupełnie inny pogląd na całość.

Aleksandra: Ja również nie widziałam Krainy Lodu zaraz po jej premierze. Wtedy jedynie miałam styczność z fragmentami tej animacji (wliczając w to piosenki). Całość obejrzałam dopiero w dniu, gdy pewna stacja telewizyjna postanowiła ją wyemitować. Usiadłam wtedy przed małym ekranem, czekając na coś, co już było mi znane, a tu niespodzianka! Kraina Lodu wyróżniała się na tle innych produkcji Disneya. Czułam od niej chęć odkrycia dalszych dróg, które – na szczęście – zostały odnalezione. Historia Elsy i Anny porusza nawet najbardziej stwardniałe serca. Udowadnia, że nie zawsze trzeba opierać się na miłości księżniczki z jakimś chłystkiem, co to pojawia się znikąd i od razu oddaje serce lubej. Daje do zrozumienia dzieciom, że szacunek oraz oddanie rodzinie nie są czymś, czego powinniśmy się wstydzić. Pielęgnacja tych uczuć, niezależnie od kryzysów, może nieść wiele piękna. Dlatego nie dziwię się, że ludzie ją pokochali...

Dobrze, koniec o pierwszej części, bo to nie o niej miałyśmy tutaj mówić. Dlatego zamrażam wątek, aby rozpocząć ten o Krainie Lodu II.

FABUŁA, CZYLI ILE MOŻNA UPCHNĄĆ MROŻONEK W ZAMRAŻARCE?

Aleksandra: Podobało mi się, że w Krainie Lodu II twórcy dalej stawiali na siostrzaną więź. Dziewczęta, po ciężkich chwilach, jeszcze bardziej zbliżyły się do siebie, co wyraźnie widać. No, ale – wiadomo – wszystko, co cudowne, musiało zostać strącone z wieży, by ustąpić miejsca kolejnym komplikacjom. Komplikacjom, które miały w sobie wiele potencjału. Im głębiej się w nie wnikało, tym więcej odnajdywało się odpowiedzi na pytania, jakie mnożyły się od premiery pierwszej części. Sama nieraz zastanawiałam się, ile prawdy kryje się w fanowskich teoriach, dlatego ten element był dla mnie niczym dokładka domowej roboty karpatki (uwielbiam karpatkę!). Zabolało jednak jedno: mglistość fabuły.

Jak sama zauważyłaś podczas naszej prywatnej rozmowy, niekiedy człowiek mógł się pogubić. Kiedy wydawało się, że jesteśmy na bieżąco, pojawiał się zwrot akcji, przy którym odczuwało się dezorientację. Wydaje mi się, że twórcy tej animacji pragnęli ulokować tutaj wiele heroicznych scen, by podkreślić wyjątkowość sióstr. Pokazać, że kobiety aż tak nie potrzebują męskiego wsparcia, by móc uratować Arendelle od niebezpieczeństwa, jakie jest silnie związane z samą królową. A to wprowadziło chaos.

Marlena Marlu: Dla mnie feminizm nie był tutaj aż tak silnie ukazany. Mam po prostu wrażenie, że twórcy rzeczywiście chcieli się bardziej skupić na tych dwóch głównych postaciach, żeby jak najwięcej z nich wycisnąć, reszcie dając jakieś mniejsze, mało znaczące role. I rzeczywiście, jeżeli chodzi o Elsę i Annę, sprawa została perfekcyjnie przedstawiona. Sam pomysł na historię związaną z rodzicami sióstr, a także powiązanie jej z siłami natury, bardzo mi się podobał. To jedna z najmocniejszych, moim zdaniem, zalet tej części. Zamysł fabularny był naprawdę dobry, szczególnie jeżeli opieraliśmy się o niewyjaśnione dotąd w przeszłości zdarzenia. Pamiętam, że po premierze pierwszej części Internet aż huczał od opinii ludzi na temat tego, jakimi to złymi rodzicami nie byli król i królowa Arendel, ponieważ nakazali Elsie ukrywać swoje moce, tym samym zamykając wszystkie wejścia do zamku. Disney znalazł jednak z tej opinii małą drogę ucieczki, bo nagle się okazało, że Agnarr i Iduna mieli jakiś mniejszy lub większy powód, aby właśnie w taki sposób potraktować swoje córki. Jak się okazało, najzwyczajniej w świecie chcieli je chronić przed tym, o czym miały się dowiedzieć dopiero kilkanaście lat później (dla nas w Krainie Lodu II). 

Początek animacji jest niezwykle urokliwy, bo oto dostajemy wspomnienie z dzieciństwa Elsy i Anny, a także wprowadzenie dotyczące legendy o Zaklętej Puszczy, która jest punktem wyjściowym do późniejszych dziejów fabularnych. Do tego wszystkiego dołącza kołysanka Iduny i… mamy idealne wprowadzenie do animacji, która daje nam nadzieję na to, że będzie jeszcze lepsza niż pierwsza część! Wszystko zaczyna się komplikować w momencie, kiedy bohaterzy rzeczywiście trafiają do tej Zaklętej Puszczy. Stała się tu dziwna rzecz. Jakieś pomieszanie z poplątaniem. Nagle chciano upchnąć w jednym miejscu zbyt wiele wątków. Tu ogień, tu orkan, piosenka Olafa, która pojawia się tak naprawdę znienacka, tu zaczarowani ludzie, tu nagle wyskakuje urocza salamandra, za chwilę skalne potwory, spokój, krótkie zapoznanie z nowymi postaciami, które praktycznie nie miały nic ambitnego do powiedzenia… Wydaje mi się, że to właśnie w tym momencie fabuła stała się mglista i zatraciliśmy gdzieś ten klimatyczny wątek główny. Wciąż zadaję sobie pytanie: po co była ta salamandra? A potem sama znajduję na nie odpowiedź: bo dzieci się nią zachwycały (fabuła była na tyle poważna, że początkowo wiele z nich po prostu się nudziło i kompletnie nie rozumiało, o co chodzi), a merchandising mógł ruszyć do akcji... Nie sądzisz, że dużo było tutaj marketingowych zagrań? W pierwszej części, tak mi się przynajmniej wydaje, nie było ich aż tak dużo.

źródło

Aleksandra: Nic ci się nie wydaje. Przy pierwszej części rynek zalała fala zabawek, przyborów szkolnych, ubrań, akcesoriów domowych i innych cudowności (ku uciesze dzieci i rozpaczy rodziców), jednak ich producenci mieli pewne ograniczenia. No bo odejście od oryginalnych wzorców byłoby strzałem w kolano, gdyż nikt nie chciałby posiadać „podróbek”. Przy Krainie Lodu II zostało to… „naprawione”? Elsa i Anna odkryły, że w ich szafach nie wiszą identyczne zestawy ubrań, a fryzurę można od czasu do czasu zmienić, co zaowocowało nowymi stylizacjami. A to sprawiło, że twórcze hieny, chętne zarobić grube pieniądze, już wywęszyły w tym niezły interes. Sama widziałam, ileż to przeróżnych lalek da się zakupić. Sklepowe półki aż uginają się pod ich ciężarem, zabierając miejsce innym zabawkom. A gdyby jeszcze posiadały jakiekolwiek ubrania na zmianę, ale nie! Żeby mieć różne „oblicza” dziewcząt, trzeba liczyć się z utratą oszczędności. I to sporych, bo ceny potrafią zmrozić. Brrr...

Marlena Marlu: O, tak. Ja sama na każdym kroku widuję lalki w różnych wersjach ubioru. Co jest najlepsze, ja sama dałam się na to złapać! Bo nagle chciałam mieć figurkę Funko Pop! z Elsą w konkretnej stylizacji! Niestety nie znalazłam takiej, gdzie miała piękną, białą sukienkę, która przypominała skrzydła ważki, a do tego rozpuszczone włosy. Marketing działa? Działa! Ale to chyba nic dziwnego przy takich produkcjach.

Powracając do fabuły. Była jeszcze jedna rzecz, która aż nadto rzucała mi się w oczy. Manipulowanie akcją w taki sposób, aby wszystko wydawało się oczywiste i racjonalne, kiedy takie w rzeczywistości nie było. Pojawiła się na końcu pewna decyzja, którą podjęła Anna. Razem z Olą miałyśmy w tym momencie reakcję w stylu: jak ona na to wpadła? Oczywiście my wiemy, że to dziewczyna, która działa często bezmyślnie, pod wpływem impulsu, ale czy była aż na tyle bezmyślna, aby podjąć takie ryzyko? I to na dodatek na podstawie chwiejnych, wyrwanych z kontekstu przekazów? Nie, ja tego nie kupuję. Pojawił się też pewien śmieszny element, który można uznać za błąd. Porucznik Mattias powiedział do sióstr, że “są podobne do rodziców”. Zapaliła się w tym momencie w mojej głowie czerwona lampka. Halo. On nigdy nie poznał matki dziewcząt, ponieważ został uwięziony w Puszczy, więc skąd niby to wiedział? 1:0 dla nas, Disney!

Aleksandra: Tak byli rozochoceni stworzeniem tej części, że wiele rzeczy im umykało. Zadbali o sferę biznesową, traktując po macoszemu tak istotne sprawy. Za to jak im się udawało psuć klimatyczne momenty! Robili to z takim wyrachowaniem, że aż bolały zęby od zaciskania ich z nerwów. Przykład? Przeplatanie dramatycznych chwil z humorystycznymi. Fakt, czasami takowych trzeba, by rozluźnić atmosferę i nie przeciążać umysłów widzów, ale w tym przypadku Disney pojechał po bandzie. Tutaj przeżywałyśmy ciężkie chwile Elsy i Anny, czułyśmy, jak targają nimi sprzeczne emocje, gdzie nagle wyskakuje musical (na dodatek ironiczny) Kristoffa. Przepraszam – Krzyśka. W porządku, chłopakowi należało się słynne pięć minut, ale nie można było ich wręczyć wtedy, gdy człowiek prawie schodził na zawał od nadmiaru wrażeń? Chyba że w ten sposób chcieli jeszcze bardziej podkreślić, iż sama kreacja bohaterów wyraźnie ucierpiała...

ŻONĄ MIAŁAŚ BYĆ, MIAŁ BYĆ ŚLUB I… BAŁWANY TEŻ

Marlena Marlu: Jak już wcześniej wspominałyśmy, historii Elsy i Anny nie mamy nic do zarzucenia. Ja tam się nawet cieszę, że tym razem pokazano nam więcej starszej siostry niż młodszej, a tym samym zagłębiono się w jej „bycie inną od wszystkich”, które ostatecznie zyskało swoje idealne, nie tak znowu do przewidzenia zakończenie. Disney ładnie tutaj przekabacił wartość, która polega na tym, że każdy z nas musi podążyć w końcu własną drogą. Anna również była w tej części sobą, ale taką podwójnie irytującą, bezmyślną i impulsywną wersją siebie, która nie dość, że matkowała na każdym kroku Elsie, to jeszcze grała stereotypową kobietę, chwytającą się każdego słówka wypowiedzianego przez jej ukochanego, aby tylko rozpocząć kłótnie. Jeżeli Anna w pierwszej części była dla mnie obojętna, tak tutaj nieraz musiałam się powstrzymać, aby nie rzucić w ekran popcornem (powstrzymywał mnie fakt, że wydałam na niego trochę pieniędzy).

Aleksandra: Oj tak, zachowanie Anny przechodziło ludzkie pojęcie! Pomyślałby kto, że zgrywała tą mądrzejszą, wiecznie prawiącą morały starszej siostrze. Kiedy tylko pojawiała się na ekranie, pragnęłam wbić się w niego, stanąć naprzeciw rudowłosej i dosadnie jej pokazać, iż przegina! No, ale przynajmniej miała trochę do roboty, a nie jak jej ukochany Kristoff/Krzysztof. Jak w Krainie Lodu jego obecność napędzała fabułę, tak tutaj jego jedynym celem było… oświadczenie się Annie. Serio? Czy ten bohater nie zasługiwał na więcej? Czy ta kwestia miała rangę priorytetową, by chłopak myślał tylko o tym, nieraz robiąc z siebie totalnego kretyna? 

Marlena Marlu: Tym samym nie mam pojęcia, po co była tutaj jego piosenka. Owszem, Którą wybrać z dróg (oryg.: Lost in the Woods), jeżeli nie patrzeć już na moment, w którym się pojawiła i jak się miała do fabuły, wizualnie nawiązywała mocno do dobrze nam znanej, zagranicznej muzyki z lat 70-80. Można nawet było łatwo wyłapać sceny z teledysku Bohemian Rhapsody. Naprawdę dobrze się ją oglądało, jednak gdyby jeszcze Kristoff miał bardziej znaczącą rolę w tej części, brzmiałoby to lepiej. 

Ciekawą postacią w Krainie Lodu II był Olaf. Może nie miał żadnego pięknego tekstu w stylu: „Bo dla niektórych warto się roztopić”, ale raczył nas zabawnymi wypowiedziami na każdym kroku. Na początku nie byłam co do niego pozytywnie nastawiona. Już podczas podróży do Zaklętej Puszczy przypominał mi takie denerwujące dziecko, które zadaje dużo pytań, jest niecierpliwe i lubi mówić głupoty. Z drugiej strony… Olaf miał w sobie jakąś bałwanią inteligencję, powiedziałabym, że wręcz egzystencjalną. Jego ciekawostki niekiedy przydawały się nawet Elsie i Annie – choćby moment, w którym mówi, że pamięć ma wodę (to był w ogóle piekielnie dobry pomysł, który Disney pięknie ubrał w obrazy). No i co najważniejsze, potrafił rozbawić publiczność i rozczulić dzieci, czyli w sumie u Olafa nic się nie zmieniło. Za najzabawniejszą scenę, którą mogłabym odtwarzać godzinami, uważam tę, w której Olaf streszczał fabułę pierwszej części mieszkańcom Puszczy. Sala wręcz ryczała ze śmiechu!

źródło

Aleksandra: Oj tak. W tym momencie na tyle mnie rozczulił, że wybaczyłam mu to, jak wcześniej (czy później) mnie irytował swoim zachowaniem. Hej… Czy nasz uroczy bałwanek troszeczkę nie przypominał Osła ze Shreka? Nawet ta sytuacja z podróżą ekipy jest idealnym tego przykładem!

Skoro już poniekąd omówiłyśmy głównych bohaterów, czas na drugoplanowych, a raczej na – nie bójmy się tego powiedzieć – zapychaczy fabularnych. Nie wyróżniali się niczym szczególnym, co chyba było naumyślnym zabiegiem, by podkreślić, że Elsa, Anna i reszta zgrai jest najważniejsza i nikt nie powinien strącać ich ze sceny. A to sprawiło, że minęło zaledwie kilka tygodni od obejrzenia przeze mnie Krainy Lodu II, a ja już nie pamiętam ich imion. Chociaż czekajcie… Nawet podczas seansu zdążyłam je zapomnieć, co może znaczyć o braku pomysłu na nich. Dobrze, coś tam wnosili do fabuły, mieli w niej jakiś udział, ale był on na tyle skromny, że nikt by nie zauważył ich braku. No, poza porucznikiem, bo akurat na jego kreację nie możemy narzekać, prawda?

Marlena Marlu: Porucznik chyba jako jedyna postać z tych drugoplanowych został potraktowany troszeczkę bardziej rozwojowo. Dobrze, wciąż nie możemy dużo o nim powiedzieć, ale przynajmniej wiemy, że był wierny swojemu państwu, a więc i władcy, że posiadał jakąś tam ukochaną, no i miał swoją scenę z Anną, której rzucił naprawdę cennym morałem życiowym. Wciąż uważam, że można go było bardziej rozwinąć jako postać, bo zapowiadał się naprawdę dobrze, ale cóż, widocznie film musiał zmieścić się w określonej ramie czasowej...

Pozwolę sobie jeszcze wrócić do reszty postaci drugoplanowych, aby pokrótce je opisać. Mamy tutaj przywódczynię Northuldrii, której jedyną rolą jest kłócenie się z generałem i odpowiedzenie Krzysiowi, gdzie znajduje się jego luba, a także dwoje młodych ludzi, o których kompletnie nic nie możemy powiedzieć (mieli swoje krótkie sceny z udziałem głównych bohaterów). Nie zgodzę się tutaj, że zostali oni tak potraktowani, ponieważ to Elsa, Anna i spółka mieli zostać tutaj wywyższeni. Wydaje mi się, że Disneyowi po prostu zabrakło czasu, a może i pomysłu, na przedstawienie ich w pełnej krasie. Oni tutaj byli po prostu tłem, które uznano za konieczne, aby pokazać, że ta Zaklęta Puszcza jakoś funkcjonuje.

Aleksandra: Dobrze, może za bardzo pojechałam przy tym podkreśleniu ważności głównych postaci, jednak nic nie poradzę na to, iż tak właśnie to odczuwałam, ale twój argument wydaje mi się bardziej trafny! Bo nawet wcześniej uzgodniłyśmy, że poruszono tutaj tyle wątków, że twórcy zaczynali się gubić, przez co wiele czynników na tym ucierpiało. No ale znaleźli czas na wprowadzenie ognistej salamandry, której jedynym zadaniem było… zachwycić dzieci? Przypominający sfilcowaną wersję Szczerbatka z Jak wytresować smoka? (nawet jego mimika pyszczka zdawała się być istną kopią!) rozczulał swym urokiem i nic poza tym.

źródło

NIE KAŻDA KOSTKA LODU MA TEN SAM BAJKOWY KSZTAŁT...

Marlena Marlu: W Krainie Lodu II istnieją dwie sfery, które można uznać za naprawdę dobrze przedstawione. Po pierwsze – intertekstualność, czyli nawiązywanie w filmie do innych tekstów kulturowych. Druga część Frozen jest nimi wypełniona po brzegi, co daje dodatkową satysfakcję z odbioru. Najpiękniejsze jest chyba to, że Disney sam nawiązuje do własnych produkcji, a nawet je krytykuje! To tylko świadczy o ich lekkim podejściu do tego, co już było, a także do tego, że od 2013 roku wiele się w świecie animacji zmieniło! Już wcześniej wspominałam o scenie, w której Olaf streszcza pierwszą część Krainy Lodu, co jest naprawdę dobrze, śmiesznie i ironicznie przedstawione. W głowie mam również nawiązanie do Elsy, która we wspomnieniach spotyka własną wersję siebie, śpiewającą Mam tę moc (ang. Let it go) i wygląda na zażenowaną. Znajduje się tu również lekkie nawiązanie do logo Walt Disneya – na samym początku, kiedy wszyscy grają w kalambury, Olaf przez moment wygląda jak Myszka Miki. W sieci wyczytałam również (tego już nie zanotowałam sama), że kiedy Elsa czaruje, w górze pojawia się głowa Myszki Micky. Dodatkowo te liczne nawiązania do popkultury (jak np. wcześniej wspomniana piosenka Kristoffa, która zawiera w sobie kadry nie tylko z Bohemian Rhapsody, ale również z innych teledysków). Tu przypominam sobie scenę z młodym królem Arendelle, który opowiada swojej lubej, że „czyta bajki jakiegoś Duńczyka”, co jest oczywistym nawiązaniem do Hansa Christiana Andersena, który napisał Królową śniegu, a to właśnie na niej opiera się Kraina Lodu.

Aleksandra: Skoro ponownie wspomniałaś o piosence Krzysia, to ja przypomnę o nawiązaniach do innych filmów animowanych. Pamiętacie słynne powiedzenie Osła „Daleko jeszcze?”, kiedy to wraz ze Shrekiem i Fioną podążali w stronę Zasiedmiogórogrodu? Coś podobnego można przeżyć przy podróży bohaterów, kiedy to Olaf robi swoje małe „przedstawienie”. 

 Marlena Marlu: Być może wiele z tych nawiązań to nasze własne spostrzeżenia, które nie do końca muszą być trafne, ale wydaje mi się, że jednak ta powtarzalność, a więc przywoływanie postaci i sytuacji, które dobrze znamy, dostarczają jakąś taką ciepłotę podczas oglądania, poza tym serce bardziej się raduje, kiedy dostrzegamy sami takie nawiązania.

 Jeżeli chodzi o podejmowaną tematykę Krainy Lodu, tu trzeba zauważyć najpierw jedną rzecz. Premiera pierwszego filmu odbyła się w 2013 roku, a drugiego w 2019, co daje nam łącznie sześć lat oczekiwania na kolejną część. Jak to Ola zauważyła po skończonym seansie, Elsa i Anna wspominały, że to już sześć lat, odkąd zmarli ich rodzice, co jest dosyć ciekawym nawiązaniem (ale to tak poza tematem). Docelowi odbiorcy, czyli te najmłodsze dzieci, w dniu dzisiejszym zapewne są już nastolatkami. Myślę, że to dlatego film nabrał pewnej dojrzałości, a za tło wzięto tym razem porę roku, jaką jest jesień. Z czym jest związana jesień? Ano z przemijaniem, starzeniem się czy, jak w tym przypadku, dorastaniem. Myślę, że to właśnie ze względu na starszych już teraz odbiorców, którzy mają ogromny sentyment do tej serii, przedział wiekowy oglądalności trochę się podwyższył, a co za tym idzie… dzieciaki często się w kinie nudziły i zapewne niezbyt wiele rozumiały z fabuły czy samych przekazów. A przekazy, trzeba to powiedzieć, są niezwykle ciekawe.

źródło

Aleksandra: Są dojrzałe, nie da się temu zaprzeczyć. Pomimo wielu wątpliwych jakościowo elementów, akurat to wyszło im doskonale. Najbardziej chyba zaakcentowano to, o czym już zdążyłaś wspomnieć przy omawianiu kreacji Elsy, a mianowicie o podążaniu własną drogą. Wyraźnie zaznaczono, że nie powinniśmy tkwić w tym, co nas dusi. Musimy opuścić klatkę, w której się zamknęliśmy i ruszyć przed siebie, próbując osiągnąć to, o czym niejednokrotnie śniliśmy. Oczywistym jest, że nie będzie łatwo. Natkniemy się na przeciwności losu, lecz te nie powinny nas zniechęcać. Co więcej, możemy je skrzętnie wykorzystać do zahartowania charakteru. Udowodnienia samemu sobie, iż podjęta przez nas decyzja jest absolutnie trafna! Tylko też trzeba wyznaczyć sobie pewne granice, gdyż inaczej skutki podjętych ruchów mogą znacznie odbiegać od tych, które świtały w naszych umysłach.

Marlena Marlu: Jak to filozoficznie zabrzmiało! Ale muszę się z tym zgodzić. Na pewno jest to jedna z przekabaconych wartości o nas samych, a może nawet i rada, jak żyć. Mnie osobiście zaskoczył jednak najbardziej smutny morał, jaki można wyczytać z tej animacji, a takie bardzo rzadko zdarzają się w bajkach. Nawet jeżeli wszystko jest cudowne, nie można ślepo wierzyć w to, że będzie tak już zawsze. W życiu zdarzają się takie chwile, które dosłownie mogą sprawić, iż zabraknie nam sił na to, aby się podnieść, o czym śpiewa Anna w piosence Już ty wiesz co (oryg.: The next right thing). Nie możemy się jednak poddawać. Dajmy sobie czas na żałobę, ale potem spróbujmy postawić krok ku rzeczywistości. 

Ostatni morał, jaki tutaj zauważyłam, to to, że nie możemy ślepo wierzyć historii, bo nawet nasi przodkowie mogli zrobić coś naprawdę karygodnego, za co w przyszłości możemy potem płacić my sami. A co za tym idzie: nic nie jest tak kolorowe, jak nieraz przedstawiają to ludzie, a wina może spadać na zupełnie inną stronę. Wszystko zależy od perspektywy. Zresztą te wojenne utarczki skojarzyły mi się trochę z historią naszego świata. Tubylcy i zamożne państwo? Zdrada jednej ze stron? Oj, to bardzo często się zdarzało… Może Disney próbował poniekąd pokazać motyw odkupienia win? Szkoda tylko, że wojenny wątek kończy się tak kolorowo! 

Dużo już dyskutowałyśmy o morałach, fabule i akcji, ale wydaje mi się, że zapomniałyśmy o jednej z najważniejszych sfer tej bajki, a mianowicie: muzyce. Jak mają się piosenki z pierwszej części do tej drugiej? I czy masz swoją ulubioną? Bo ja i owszem!

UCIEKAM W NIEZNANE, BO NIE CHCĘ WIERZYĆ SNOM!

Aleksandra: Szczerze?  Muzyka robi tutaj największą robotę. Co jak co, ale pozostaje ona na wysokim poziomie. Z przyjemnością zasłuchuję się w soundtracku, podśpiewując pod nosem. Tak, dobrze przeczytałaś: podśpiewuję pod nosem. Tyle że skupiam się na oryginalnych utworach, gdyż polska wersja… pozostawia wiele do życzenia. Przy pierwszej części aż chciało się tych piosenek słuchać! Pamiętam, jak Mam tę moc podbijało miliony serc. Nawet wielu zagranicznych fanów Let It Go uważało ją za jedną z lepszych, bo była dopracowana pod każdym względem. W Krainie Lodu II postanowiono, że to Into the Unknown najbardziej będzie kojarzone z tą produkcją i nawet to cieszy, bo jest ona niesamowita, ale gdy słyszymy polski odpowiednik, czyli „Chcę uwierzyć snom”… można zapytać o jedno: dlaczego odpowiedzialne za to osoby aż tak zgrzeszyły?

Marlena Marlu: Trzeba zauważyć, że piosenka Let It Go również została przetłumaczona z języka angielskiego w dosyć… naiwny sposób, ale jednak nasza rodzima wersja była dźwięczna, ładna i łatwa do zapamiętania. Kojarzyła mi się trochę z taką smętną, ale uderzającą w serce poezją (niskich lotów, ale jednak). Poza tym ile to memów powstało ze sławnym tekstem: „Mam tę moc”! Tu więc, nawet jeżeli były duże różnice pomiędzy dwoma wersjami tekstu, dało się to zaakceptować, za to w Krainie Lodu II... Przyznaję, przesłuchałam już obie wersje językowe chyba z milion razy, aby wyłapać te niepasujące do całości fragmenty. Uważam, że najlepiej wybrzmiewa kołysanka matki Elsy i Anny, czyli w polskiej wersji Gdy nie masz nic. Tutaj jeszcze w miarę pokłada się z tym, co przedstawia oryginał. Problem zaczyna się już przy Chcę uwierzyć snom, bo ten tytuł nijak ma się do fabuły i jest tak mało chwytliwy, wręcz irytująco sztampowy i charakterystyczny dla bajek, że po prostu nie mogłam tego przeboleć! Oczywiście to nie jest tak, że wszystkie jej fragmenty to piekielne zło, ale mam naprawdę dużo zastrzeżeń co do niej. Choćby: „I’m sorry secret siren but I’m blocking out your calls”, które przerobiono na: „Więc zrozumże, syreno dziwna, że na nic twoja pieśń”. Jakoś tak mi ta dziwna syrena nie pasowała. Zresztą takich minusików jest tutaj dużo. Uważam, że to jednak nie jest najgorsze tłumaczenie tej piosenki. Zdecydowanie najbardziej zepsuto Już ty wiesz co (oryg.: The Next Right Thing). Już sam tytuł jest tak bardzo zły, że nie mogę tego przeboleć… A jak to źle brzmi w tej smutnej, dramatycznej piosence! Jakby ktoś sobie walnął jakiś randomowy, mglisty tekst, bo tak mu się podobało. Nie rozumiem, co tu się stało z tłumaczeniami. Miałam wrażenie, jakby robiono je na szybko i byle jak. Chyba jeszcze nie doczekaliśmy się tak kiepskiej, polskiej wersji piosenek Disneya, nad czym mocno ubolewam. Śpiewane głosy postaci są bardzo podobne do oryginału (choć Katarzyna Łaska nie może się tu równać z mocnym brzmieniem Idiny Menzel, co słychać szczególnie w wysokich frazach piosenki Into the Unknown).

W sieci krążą pogłoski, że piosenki z Krainy Lodu II próbują udawać nieskutecznie Let It Go. Tu się trochę muszę zgodzić, bo zarówno w Chcę uwierzyć snom, jak i Pokaż się (oryg.: Show Yourself) brzmiały fragmentami jak to, co już nam znane, ale to nie znaczy, że były one gorsze. Ja z czystym sumieniem się przyznaję, że piosenki z drugiej części bardziej mnie poruszają, a to dlatego, że jestem fanką musicali. Mam wrażenie, że Kraina Lodu II miała bardziej musicalowy, a przy tym klimatyczny wymiar, a piosenki w większości nie wybrzmiewały wyłącznie wesołością. The Next Right Thing to wręcz patos, przy którym wiecznie płaczę. I strasznie mi się to podoba! Bo te piosenki mają w sobie więcej uczuć! Sprawiły, że codziennie gwałcę przycisk „replay” na Spotify.

Powracając do tłumaczenia, ale tym razem nie do muzyki, ale całości. Bardzo bolał mnie fakt, że nie mogłam wybrać się do kina na wersję angielską z napisami, więc trzeba było jakoś przeboleć polską. Całe szczęście, teksty mówione były dosyć zabawne. Jedyna rzecz, z którą chwilami przesadzano, to ze zdaniami, bardzo zresztą znaczącymi, które mogli zrozumieć tylko dorośli. Poczułam się nieco… zniesmaczona (szczególnie gdy Olaf mówił o jego soplu, w którym wzrastała moc, ale, o dziwo, przy drugim i trzecim wypadzie do kina nie napotkałam już tego tekstu, zupełnie jakby go wycięli, a nie był wyłącznie moim przesłyszeniem, bo rozmawiałam potem o tym z chłopakiem). Ale to tylko moje osobiste zdanie. 

źródło

OSTATECZNY WERDYKT…

Aleksandra: W Krainie Lodu II mamy dojrzalszy wydźwięk, co uczyniło tę animację (prawie) poważniejszą, a piosenki nie przypominają uroczej rymowanki dla kilkulatka, przez co aż dziw bierze, iż dostaliśmy tylko tyle. Całość miała ogromny potencjał. Dawała nadzieję, że raz jeszcze otrzymamy coś zjawiskowego, rzucającego na kolana. W moim przypadku do tego nie doszło. Ofiarowano mi dobrą kontynuację, lecz nie na tyle, bym chciała obejrzeć ją jeszcze raz. Za to nie odmówię sobie kolejnego odsłuchania ścieżki dźwiękowej.

Przypuszczam, że dzięki tej wypowiedzi zrozumiecie, dlaczego byłam aż tak oszczędna w słowach…

Marlena Marlu: Ola napisała, że dostaliśmy „tylko tyle”, a ja powiem, że dostaliśmy „aż tyle”, bo moim zdaniem twórcy chcieli upchnąć za dużo rzeczy naraz w jednym miejscu, jakby chcieli zamieścić cały potencjał marketingowy w 103 minutach na siłę. Myślę, że mieli za dużo pomysłów, a ludzie za dużo oczekiwań, aby można było zrealizować coś lepszego niż pierwsza część Krainy Lodu. U mnie mimo wszystko wygrywa sentyment, animacja (to było cudowne widzieć, jak strój Elzy błyszczy się od wody albo co potrafi zrobić z oczami człowieka sama animacja wody! Choćby dla niej warto iść do kina!), sama postać Elsy, musicalowe piosenki (choć uważam, że czasami nie miały zbyt naturalnego umiejscowienia w fabule) i historia rodziców sióstr opierająca się na duchach przeszłości oraz naturze. To wszystko mogło zaślepić oglądających, i mnie osobiście zaślepiło, kiedy pierwszy raz poszłam do kina. Za drugim razem widziałam już znacznie więcej błędów. Mimo wszystko wydaje mi się, że częściej będę wracać do drugiej części Krainy Lodu. Dlaczego? Aby nacieszyć ucho, oczy i duszę.

źródło