[SERIAL ANIMOWANY] Niektóre biedronki bywają groźne... [Miraculous: Tales of Ladybug & Cat Noir]

Każdemu z nas zdarzało się siedzieć przed telewizorem z młodszymi od nas widzami, którzy buntowniczo zarządzili oglądanie bajkowego kanału. Podczas długotrwałego seansu zdarzało nam się również pomyśleć, że dzisiejsze bajki to nic innego, jak narzędzie do robienia sieczki z mózgu dzieciom i że to nie to samo, co kiedyś – w końcu byliśmy przyzwyczajeni do bardziej sensownych bajek. Niestety zostały one wyparte przez zubożające umysłowo, urocze postacie w 3D, które zachwycają się nawet kolorowym kamieniem, na który przypadkowo nadepnęli. W morzu nowoczesnych seriali animowanych z popularnych kanałów telewizyjnych, trudno znaleźć coś, co by się wyróżniało choć w niewielkim stopniu, a jednak te bezdenne wody nie są do cna zanieczyszczone mułem i jeszcze da się je przefiltrować. Dobrym przykładem na to jest bajka, która od kilku lat włada nad dziecięcymi, ale również i dorosłymi sercami. I masz ci los, wciągnęłam się w to, jak małe dziecko!

BYE BYE, LITTLE BUTTERFLY!

Nie zrozumcie mnie źle, Biedronka i Czarny Kot to nie jest bajka, która bije na głowy wszystkie stare produkcje, które jeszcze w latach 90 mogliśmy pochłaniać na dobranoc, jednak muszę przyznać, że całkiem zgrabnie porusza się pomiędzy nowoczesnością a… sensem. Ale może zanim wdrożymy się na dobre w fabułę, zacznijmy od podstawowych informacji (Google, spots on!).

Owy serial animowany jest produkcją japońsko-francusko-koreańską, a co za tym idzie – ma w sobie domieszkę azjatyckości, która moim zdaniem była tutaj rozrusznikiem całej serii, bo halo, komu Biedronka nie kojarzyłaby się z Czarodziejką z Księżyca? 

Na dodatek śmiem zaryzykować, że tenże serial jest bardzo podobny do japońskich anime, i to chyba dlatego tak bardzo się niego wciągnęłam. Co sprawiło, że wysunęłam takie wnioski? Oprócz wielkich oczu postaci są jeszcze inne szczególiki – np. typowo fajtłapowata bohaterka (idealne odwzorowanie Usagi z Czarodziejki z Księżyca, która była okropną lejbą, a jednak kiedy przemieniała się w czarodziejkę, nikt nie mógł jej dorównać), ukrywanie swojej tożsamości (w Biedronce jest to akurat śmiesznie przedstawione, ponieważ każdy przeciętny człowiek już dawno by się domyślił, że to Marinette jest Biedronką. Co za tym idzie, czasami mam wrażenie, że większość tych postaci to po prostu debile, no ale… to bajka, mimo wszystko), zwyczajna nastolatka z supermocami, grupa przyjaciół, która jej pomaga i razem zwalczają zło, mimika twarzy, niektóre zachowania, a także niektóre wizje, np. te, które tyczą się przyszłości, jaką wyobrażają sobie bohaterowie (chodzi mi o te chmurki z chomiczkami i tak dalej). Fakt, można to też podciągnąć pod inne produkcje, ale uwierzcie mi, to naprawdę pachnie Azją. Jeżeli zaś chodzi o europejski wydźwięk bajki, można powiedzieć, że cała fabuła jest trochę… europejska, szczególnie jeżeli chodzi o pierwszy sezon, który działa według określonego schematu, nie rozwija zbytnio poszczególnych relacji i… po prostu jest wielkim wstępem do dalszej fabuły. Na dodatek grafika. Dobrze, mamy te wielkie oczy, które nieco mogą nam się kojarzyć z mangowymi, ale tak na ogół 3D kojarzy mi się bardziej z takimi właśnie bajkami z pogranicza Disney Channel. Z reguły nie przepadam za taką grafiką, ale muszę przyznać, że w Biedronce wygląda to całkiem nieźle i raczej cieszy oko niż odstrasza. Oczywiście nie możemy też zapominać o najważniejszym, europejskim wydźwięku – akcja dzieje się w Paryżu (i chyba powinnam zacząć prowadzić jakiś specjalny wykaz, ile razy zniszczono poszczególne zabytki Paryża, bo Wieża Eiffla to chyba z dziesięć razy się sypała). Ciekawym połączeniem azjatyckości z europejskim „kunsztem” jest też sama Marinette, która ma dwa nazwiska – Dupain (francuskie) i Cheng (ha, chińskie! Pewnie Azjaci stwierdzili, że skoro produkcja ma być japońsko-koreańsko-francuska, to nie mogą być tacy zapatrzeni w swój naród i obdarzą główną bohaterkę chińskimi korzeniami. Z drugiej strony… Hej, to Chiny często kojarzą się z tym krajem, gdzie mamy karateków i supermoce, poza tym… Dlaczego supermoce zawsze przekazuje jakiś stary Chińczyk albo stara Chinka?!).

Biedronka i Czarny kot (przepraszam, że nie dodaję tego kaleczącego MiraculUM) dorobili się już dwóch pełnych sezonów, z czego ten ostatni zakończył się kilka miesięcy temu. Mieliśmy już okazję oglądnąć również pierwszy odcinek trzeciego sezonu, ale jak to bywało dotychczas z Biedronką, pewnie kolejnych epizodów doczekamy się trochę… później.

O TYM, JAK SPEKTAKULARNIE (PO RAZ KOLEJNY) SPIERNICZYĆ POLSKI DUBBING

 Stwierdziłam, że temu zagadnieniu poświęcę więcej miejsca, ponieważ nie miałam jeszcze okazji ponarzekać na polski dubbing „podrzędnych”, odcinkowych produkcji, które tyczą się m.in. bajkowych kanałów.

Biedronkę oglądałam w różnych językach, choć głównie po angielsku i francusku. Bardzo podobało mi się odwzorowanie głosów za równo w pierwszej, jak i drugiej odsłonie. Nie miałam również nic do innojęzycznych dubbingów. Problem zaczął się, kiedy byłam zmuszona oglądnąć polską wersję. Myślałam, że po prostu odkroję sobie uszy i jeszcze je zmiksuję, żeby nikt przypadkiem nie wpadł na to, aby mi je z powrotem przyszyć. O ile nie mam jeszcze tak strasznego problemu z Marynatą (choć jej głos jest z lekka irytujący), tak z Adrienem zrobili tutaj taką imprezę, że zaczęłam niemal walić głową w biurko. We wszystkich wersjach nastoletni Adrien jest NASTOLETNIM ADRIENEM. To dlaczego, do cholery, w polskiej wersji dano mu głos dorosłego faceta?! Naprawdę nie znaleźli  żadnego nastolatka czy choćby mężczyzny, który potrafiłby zmieniać głos? Czy może znowu wychodzą te supersmaczki, które tyczą się tego, że każdy kanał ma tych samych aktorów dubbingujących bajki? 

Idźmy dalej. Plagg i Tikki nie mają takich złych głosów, podobnie jak większość postaci drugoplanowych, ale jeżeli chodzi o Chloé… Matko jedyna! Musiałam aż wyszukać imię i nazwisko tej pani, która podłożyła jej głos w polskiej wersji (i jak się okazuje, dubbinguje większość filmowych i bajkowych hitów, a jej prawdziwy głos jest ładny. Więc... JAK?!). Nie mogłam uwierzyć, że tak bardzo można skiepścić tę postać! Dosłownie w każdej wersji językowej nasza Chloé ma irytujący, wysoki głos damy z wyższej sfer, a u nas? U nas ma ona głos ułomnej, dorosłej kobiety, która z przesadą akcentuje większość wyrazów i jeszcze stara się brzmieć jak nastolatka (nie, nie brzmi). Dla mnie to było tak straszne doświadczenie, że koniec końców stwierdziłam, iż nawet ja bym lepiej brzmiała przy tej postaci, naprawdę. 

Kolejny głos roku należy do Władcy Ciem, który ma swoje dwie osobowości. Z reguły jako ten człowiek niebędący superzłoczyńcą ma spokojniejszy głos, niż wtedy, kiedy rzeczywiście tym superzłoczyńcą jest. Ale oczywiście polska wersja musiała się wyróżnić, a jak, dlatego ten głos w każdej jego postaci jest taki sam, przez co od razu można poznać, że… to właśnie ten koleś.

Po tych kilku odcinkach oglądniętych w mojej samotni, uznałam, że już nigdy więcej nie sięgnę po tę wersję. I wam również to polecam. Naprawdę.

MIRACULOUS LADYBUG! OPINIO, PRZYBYWAJ! 

Teraz przejdziemy do sedna opiniotwórczej sfery tej bajki. Jak już wspominałam, Biedronka nie bije na głowy starych produkcji. Ma w sobie wiele z tych doczesnych, kanałowych seriali animowanych, które nie są wysokiej jakości fabularnej i czasami mogą ryć mózg. Pierwszy sezon nie przedstawia sobą niczego wyjątkowego i jakoś szczególnie mnie nie wciągnął. Może to dlatego, że ten schemat: dzień z życia nastolatki – superwróg – wygrana, bywał już trochę… męczący. Poza tym można było odnieść wrażenie, że to „płaski serial”, bez głębszej sfery fabularnej, czyli ot, kolejna zwyczajna bajka wypuszczana przez Disney Channel. Jednak drugi sezon wygląda już nieco… inaczej. Rozwijają się relacje postaci, dostajemy więcej romantycznych scen, więcej wymyślnych złoczyńców, nowych sprzymierzeńców, a także tajemnice (!) – i tu zakopany garnek wspaniałości! W końcu większość niskolotnych bajeczek Disney Channel nie ma w sobie nic sekretnego, a tutaj? Ja do tej pory zastanawiam się nad niektórymi kwestiami, które nie zostały w fabule wytłumaczone. Podobało mi się również to, że nie od samego początku było wiadomo, kim jest Władca Ciem. Dobrze, my się tego dosyć szybko domyślamy (jako ci dorośli odbiorcy), ale dzieciaki na pewno miały nie lada zaskoczenie, kiedy pokazał swoją prawdziwą postać. Tu też można było wyczuć taką azjatycką nutkę tajemnicy. Nie twierdzę oczywiście przy tym, że wiele scen nie było do przewidzenia, ale jak na bajkę tego sortu wyszło to całkiem ciekawie.

Zdecydowanie największą zaletą Biedronki są jak dla mnie postacie. Pierwszy raz dostaliśmy je w niepłaskiej i nie tak oczywistej odsłonie, jak zwykle to bywa. Z reguły bajki dla młodszych widzów zestawiają takich bohaterów, którzy odznaczają się tylko podstawowymi, dobrze nam znanymi cechami – to znaczy, że jeżeli ktoś jest odważny, to po prostu od razu to widzimy. Twórcy Biedronki pokazują nam postacie trochę z innej perspektywy. Podoba mi się, że różne odcinki przedstawiają to, że bohaterowie nie są ani źli, ani dobrzy, i że nawet Władca Ciem, który miał być superzłoczyńcą, po coś to wszystko robi. Nie jest to tak oczywiste zestawienie dobra i zła, jak w większości bajek. Każda postać ma swoje własne motywy i zachowania, poza tym żadna z nich nie jest zawsze taka sama. Ten różnobarwny wachlarz cech naprawdę mnie zachwycił. A co zachwyciło mnie na tyle, żebym nie mogła doczekać się kolejnych odcinków i stalkowała wszystkie biedronkowe strony na Facebooku? Miłość! Podoba mi się to naiwne zauroczenie Czarnego Kota Biedronką i nastoletnie zauroczenie Marinette Adrienem, a najzabawniejsze jest to, że żadne z nich nie zdaje sobie sprawy z tego, że jest zakochane w jednej i tej samej osobie. To właśnie na sceny między tą parą najbardziej czekałam, a trzeba przyznać, że jest ich w drugim sezonie całkiem sporo. Ogólnie odnoszę wrażenie, że drugi sezon jest takim trochę wypełnieniem próśb starszych widzów, którzy po pierwsze chcieli więcej romantycznych scen, innych superbohaterów, a także pojawienia się Władcy Ciem poza swoją siedzibą i przynajmniej wstępnych oględzin tego, co mogło stać się z matką Adriena. Właśnie te rozwinięcia fabularne sprawiły, że Biedronka od razu stała się przyjemniejsza, gdy się ją oglądało, a nawet zaczęła od siebie uzależniać! Bardzo, ale to bardzo podoba mi się to, że ten serial animowany, pomimo wielu znanych schematów, nie jest tak płaski, jak na początku mogłoby się to wydawać. Fabuła jest nieskomplikowana, czasem nawet lekko naginana, żeby wszystko było do siebie niezwykle dopasowane pod względem zdarzających się PRZYPADKÓW, także niektóre postępowania postaci sprawiają, że mamy ochotę pacnąć się w czoło, ale to i tak bardzo dużo jak na nowoczesną bajkę z pogranicza Disney Channel. Dzięki niej w końcu sobie przypomniałam, jak to było jarać się w dzieciństwie niektórymi postaciami i ich historiami! Lubię takie wesołe powroty do czasów, kiedy naszym jedynym problemem było brak ulubionych chrupek w sklepie.

Na koniec czepię się jeszcze jednej polskiej odmienności. Jak to się u nas zdarza, na siłę próbujemy być oryginalni, także zamiast zwyczajowego „Miraculous” dostaliśmy słowo „Miraculum”. No, dobrze, nie brzmi to znowu tak źle, ale nie sądzę, że to na tyle okropny i trudny wyraz, że Polacy po prostu nie będą go potrafili przeczytać. 

Nie przeszkadza mi to, że w oryginalnej wersji mamy Chat Noir, w angielskiej Cat Noir, a w polskiej po prostu Czarnego Kota, ale co do wykrzyknienia Biedronki mam trochę zastrzeżeń. Tak samo opening... Dobrze, być może patrzę na to przez pryzmat tego, do czego się przyzwyczaiłam, ale jednak niekiedy irytuje mnie to wynajdywanie polskich zamienników, szczególnie w dobie, gdzie wymawianie angielskich odpowiedników nie jest już takie niesamowite i obce. To na tyle z moich narzekań.

Podsumowując. Biedronka i Czarny Kot to nie jest nadzwyczajna bajka, która wstrząsnęła światem u podstaw. Jest prosta, naiwna i nie jakoś super oryginalna, ale oglądanie jej sprawia nam niemałą przyjemność. Gdyby nie wielowymiarowość postaci, myślę, że seans nie przebiegałby tak miło, poza tym duży udział mają tu również małe tajemnice i niekiedy większe lub mniejsze zaskoczenia (dobra, dla starszych mniejsze, ale dla młodszych: owszem, całkiem spore). Dobra, nieirytująca grafika 3D i doza azjatyckości też ją nieco wspomogły, dzięki czemu w ostatecznej fazie dostaliśmy naprawdę przyjemny serial animowany, który potrafi zainteresować nawet takie stare krowy, jak ja. Polecam na odmóżdżenie, i pamiętajcie: to nie wstyd lubić bajki dla dzieci!

OCENA:

★★★★★★★☆☆☆